Stigter van Doesburg; Pim Blokker

Een paar eeuwen geleden was het nog een hele discussie wat het belangrijkste was; was het lijn, of was het kleur? Aan de ene kant stonden kunstenaars als David, aan de andere zijde kunstenaars als Delacroix. Recenter was er nog een hele discussie dat schilderkunst abstract moest zijn, figuratie was dood.Niet veel later werd schilderkunst maar gewoon geheel afgeschreven. Anno 2019 is praktisch ieder medium wel een keer afgeschaft en weer uit de dood herrezen. Schilderkunst is het wellicht wat vaker overkomen dan de andere media.

De discussies die de schilderkunst door de eeuwen heen is gegaan, ze zijn voor iedere schilder weer opnieuw onvermijdelijk. Je kunt niet meer gewoon wat “aanklooien” zoals Karel Appel dat ooit beweerde. Kun je zowel abstract als figuratief zijn? Kun je zowel kleur als de lijn omarmen? Kun je bedachtzaam werk maken en tegelijk spontaan blijven? Is een middenweg dan nog mogelijk?

Wie het werk van Pim Blokker (1974) ziet zou kunnen zeggen dat hij die middenweg bewandelt. Het werk is alles tegelijk. Het is een schilderkunstig spel waarin alle formele elementen steeds opnieuw met elkaar worden afgewogen. Het gaat niet om het krijgen van balans in al die formele elementen, hij speelt ze uit tegen elkaar. Het is een spel waarin soms de penseelstreek betekenis draagt, om vervolgens door een sneeuwpop overruled te worden.