Eindexamen Expositie; de Ateliers

De jaarlijkse lichting van de Ateliers zwaait af. Eindexamen is in dit geval niet geheel de juiste term, want de Ateliers is net als de Rijksakademie en de Jan van Eyck een post-academische instelling. Oftewel, het beste wat reeds een academie voltooid heeft van uit alle windrichtingen kan toelating doen voor deze instituten die elk hun eigen wijze hebben van omgaan met de deelnemers.

Waar afgelopen jaren schilderkunst en fotografie zo goed als ontbraken of niet gebruikt werden binnen hun traditionele domein is dat deze lichting anders, er is zowaar zelfs iets wat traditionele schilderkunst en fotografie genoemd kan worden. Nog altijd zijn de installatie-achtige presentaties hetgeen wat de boventoon voert.

Toch is er iets wat me vorig jaar achteraf ook al opviel, er is slechts weinig wat beklijft. Inmiddels nog maar een paar uur geleden stond ik nog bij de Ateliers. Nu in de trein, herinner ik me maar enkelen. Het probleem is dat veel werk vaak doet denken aan dingen die ik al veel vaker voorbij heb zien komen. Soms slechter maar vaak veel meer uitgesproken. Zelfs de statements binnen deze lichting doen aan als sensatie-aftreksels van dingen die elders veel scherper gedaan zijn.

Een paar kunstenaars die opvallen zijn Ana Navas, Charlotte Louen, Mike Pratt en Paul Geelen. Geen van allen omdat het werk zo opvallend is, maar juist hebben ze allemaal gemeen dat het werk een eigen karakter heeft die heel precies ontvouwt in het werk zonder gebruik te maken van sensatiemiddelen.

David Jablonowski is de curator van deze editie.

Ana Navas toont een rij grote sculpturen van papier-maché die laten zien waarvan ze gemaakt zijn, maar toch heel vakkundig gemaakt zijn. Daarnaast kleine meer poetische vormen.

Ana Navas – Overzicht

Ana Navas – Yet far more often than these text based pieces, one would play pure melodies on the mouth organ

Ana Navas – Onbekende Titel

Charlotte Louen maakt mij vooral indruk op de uiterst geconcentreerde fotografie en idem presentatie.

Charlotte Louen – H7 & H8

Charlotte Louen – M3 & N6

Mike Pratt is de nar van deze lichting, zijn werken schuren tegen het banale aan maar op een heel frisse wijze. Nergens wordt het flauw of te ironisch, maar wel met een flinke knipoog.

Mike Pratt – Antony Doing Yoga

Mike Pratt – Blue Bottle & Untitled

Mike Pratt – Diversen

Paul Geelen kwam hier al wel eens eerder langs en maakt op mij altijd veel indruk op zijn poetische kwaliteiten. Zijn werk heeft altijd een spel met zichtbaarheid en onzichtbaarheid, het weten en het nog-niet-weten. Nu toont hij een totaalinstallatie waarbij zowel de ruimte als geheel, als bepaalde details worden ingezet. Het is vooral de chemie tussen de losse onderdelen die dit een zeer overtuigende presentatie maakt.