Frank Taal geniet van een zomervakantie. Dit betekent echter niet dat hij dicht is, nee ook hij inventariseert wat hij in zijn stal heeft. Zoals ook eerder bij Jeanine Hofland levert dat een prettig inzicht in wat voor kunst zo’n galerie nu eigenlijk heeft en welke toon deze zet.
Bij Taal laat hoofdzakelijk werk voor aan de muur zien, er is weinig sculpturaal werk. Opvallend is wel dat veel kunstenaars duidelijk vanuit een bepaalde positie werken. Zo heeft Daan den Houter een positie die heel erg zijn positie in de beeldende kunst bevraagt, wat is de waarde van een kunstenaar in relatie tot. Zo heeft hij hier een flinke stapel centen opgestapeld die makkelijk omgestoot kunnen worden en een gat in de muur waar eens duizend euro in zat. Ben Kruisdijk heeft hier kinderen in de galerie laten stoepkrijten maar is ook opvallend speels in zijn eigen werk waarin cartoons gebruikt worden. Hester Scheurwater is een bekend verhaal met controversieel werk. En zo heeft iedere kunstenaar hier wel een bepaald duidelijk startpunt. Dat startpunt heeft vele verschillende vormen maar blijft toch vaak toegankelijk. Zelfs kunstenaars als Willem Besselink en Jan ten Have die een conceptuele insteek hebben komen tot beeld waar ook zonder die kennis naar te kijken valt.
Frank Taal is een galerie met een brede smaak, heel divers, maar die wel kunstenaars bevat die een helder geformuleerd gebied hebben waar ze zich mee bezig houden. Dat kan thematisch zijn of formeel of conceptueel, dat maakt niet zo veel uit.
Veel van de tekeningen die onder begeleiding van Ben Kruisdijk gezet zijn zijn inmiddels al ver vervaagd. Maar de insteek is duidelijk. Hoe goed zou dit werken in een lege ruimte.
Hier groot tekenwerk van Georg Bohle die binnen de tekeningen verschillende mogelijkheden probeert.
Hier het werk van Jan ten Have, ontzettend conceptueel doordacht werk maar dat hoef je niet eens te weten. Werk wat in diverse grids opgebouwd is en weer ontkracht. Dat werkt uiteindelijk ontzettend sterk. Hoop nog meer werk te zien met deze insteek.
Het werk van Jeroen Allart is zeer strak acrylwerk.
Bijna niet te fotograferen werk van Pascal Bastiaenen die vorig jaar ook bij de Schildersprijs hing.
Phil Boom (waar kennen we die naam toch van?) schildert opvallend goed. Het absurdisme geniet niet mijn persoonlijke voorkeur, maar dat ter zijde.
Is nog te zien tot en met 1 september bij Frank Taal te Rotterdam.