Mensen die mij kennen weten dat ik niet een groot liefhebber van fotografie ben. Veel fotografie gaat over de technische overwegingen van welk type camera, het is anekdotisch, of het is tragisch biografisch waarin de eigen identiteit geproblematiseerd wordt. De lat om foto’s te maken ligt natuurlijk niet meer zo hoog als een paar deccenia terug. Met de komst van de digitale ontwikkelingen is het maken van een technisch acceptabele foto gedegradeerd tot enkel op tijd op de knop drukken. Met veel generieke beelden als gevolg. Het ontbreekt vaak aan een eigen beeldtaal die ook nog iets aan de verbeelding overlaat.
Maar er zijn natuurlijk meer dan genoeg fotografen die al die clichés overstijgen. Er zijn genoeg fotografen die je uit honderden herkend. Eén van die fotografen is natuurlijk Elspeth Diederix (1971). Haar werk herken je direct aan haar kleurgebruik en gevoel voor compositie. Ze fotografeerd relatief eenvoudige voorwerpen, bloemen en recenter beelden onderwater. Het is vaak niet zo zeer wat ze vastlegd, maar de wijze waarop. Objecten uit ons dagelijks leven worden mystiek, alsof ze uit een andere wereld komen. Ieder vergezicht levert de toeschouwer een andere wereld. Eentje die soms herkenbaar is, maar altijd anders als hoe de werkelijkheid er normaal uit ziet.
De tentoonstelling bij het Stedelijk Museum te Schiedam geeft een overzicht van haar oudere werk en brengt dat soms ook in relatie tot andere kunstenaars. Dat levert interessante inzichten voor zowel het werk van Diederix als het werk van anderen. Het geheel is een aangename presentatie van een fantastisch kunstenaar.

Daan van Golden – Zonder Titel – Lakverf op linnen op paneel & Elspeth Diederix – Cassette – Ultrachrome print
Het werk van Elspeth Diederix is nog tot en met 30 september te zien bij het Stedelijk Museum te Schiedam.
Laat een reactie achter;