Ornis A. Gallery; Marliz Frencken – Because you’re a wonderful wife

Ik deed op veler verzoek een rondje Utrecht. De galeriehouder Althuis was zo vriendelijk me uit te nodigen en als het even schikt, kom ik dan ook graag langs. Daarbij is momenteel in Utrecht bij Centraal Museum de ‘God Save The Queen’ punktentoonstelling te zien die ik toch ook wilde zien. Enfin, ik naar Ornis A. Gallery.

Daar toont hij nu het werk van Marliz Frencken (1955). Een naam die niet direct bekend klinkt maar iemand die toch een indrukwekkende staat van dienst heeft. Op de eerste locatie toont ze een tiental houtskooltekeningen van middelbare vrouwen die nogal zuur kijken. Naast de tekeningen hangen verschillende lappen zijde gedrapeerd op de vloer tot aan het plafond. Dan staat er nog een sculptuur in de vorm een vogelkooi gevuld met Barbies. Het geheel maakt een nogal amateuristische indruk. De tekeningen zijn ongevoelig getekend en waarom die lappen zijde er hangen is me volstrekt onduidelijk.

Op de tweede locatie is er totaal ander werk van Frencken te zien. De zuur kijkende portretten hebben plaatsgemaakt voor vele kleine sculpturen en assemblages van poppen en items die refereren aan de westerse vrouwencultuur. Veel hiervan zijn met een vreemde transparante epoxyhars bewerkt. Hierdoor lijken de beelden erg fragiel door hun draden, maar deze blijken erg stevig te zijn. Daarnaast zijn ook nog enkele schilderwerken te zien, maar door de overdaad aan sculpturen en manier van presenteren vallen deze weg.

Inhoudelijk gaat het overduidelijk over de problemen van het vrouw-zijn. Daar kan 50% van de wereldbevolking zich waarschijnlijk prima toe verhouden maar helaas is dat aan mij niet besteed. Toch is het een engagement wat respect verdient. In tegenstelling tot veel feministische kunstenaressen zijn hier geen afgehakte penissen of andere overdreven seksuele frustraties te zien. Nergens word ik als toeschouwer dingen verweten. Dat is een prettig engagement want het toont alleen het feit dat er een vrouwelijk ‘probleem’ is in de maatschappij. Geen verwijten is dan prettig want dat biedt ruimte tot dialoog. Dat is een vorm van engagement die ik graag vaker zou zien, al mag het ook over iets anders gaan… graag zelfs.