Nest; Sarah & Charles – Moving a brick through water

“Do you sometimes think about the past?”
– “About when we were young?”
“We’re still young”
[…]
– “I wonder, how can I remember the past but not remember the future?”

De ene blijkt kunstenares die kunstfilms maakt, de andere werkte ooit voor een magazine totdat ze kanker kreeg. Beide jonge vrouwen die klinken alsof ze elkaar al een eeuwigheid niet gesproken hebben, en dat misschien ook wel niet wilden. Blijkbaar kwam een relatie met Martin tussenbeide. Maar Martin is weg, getrouwd, gescheiden en zijn zoontje is plotseling overleden aan kanker. (“Everyone has cancer” – “That does not make it any easier”.)
Echt het gesprek volgen doe je niet. Bepaalde details lijken ter zake te doen, maar of ze dat ook doen weet je niet. Een opmerkelijk elektriciteitshuisje, het bos waar ze lopen met een grot, dat een van de twee vrouwen uiteindelijk gehoorapparatuur blijkt te hebben. Daarnaast wordt je met je neus gedrukt op het feit dat de gesprekken nagesynchroniseerd zijn. In een studio zie je twee totaal andere vrouwen. “Can you do that again please” -“Show me.” En in twee scenes kijkt een van de twee vrouwen recht in de camera, zo doelbewust dat je als toeschouwer aangesproken wordt. Of misschien ook niet, ze kijkt even weg…

Zoals bij eerder werk van Sarah & Charles speelt het simulacrum een rol, wat is echt, wat is nep, hoe creëert film een illusie? Tot overmaat van ramp wordt een scene in de geluidsstudio plotseling geknipt en belanden we in een grot. Het is alsof iemand midden in een film naar Discovery Channel zapt. In de grot staat een stalagmiet in de vorm van twee omhelzende mensfiguren, althans, dat dachten de ontdekkers. Bij nadere zoektocht blijkt het door de natuur gemaakte sculptuur verdwenen te zijn.

Is een beeld dat we zelf bedenken wel daadwerkelijk wat het is? Krijgen sommige details geen grotere betekenis dan ze daadwerkelijk hebben. Ik denk weer aan het gehoortoestel. Sarah & Charles spelen een spel. De details zijn prominent aanwezig, maar nog vanuit chaos, altijd welbewust. Maar wat je er als toeschouwer precies mee moet. En waar komt Martin aan het einde van de film ineens vandaan? Is het toeval? Dit is cinema zoals je het eigenlijk wilt zien, meer vragen dan antwoorden.

Sarah & Charles – A Day Will Come My Future Will Be Your Past (overzicht)

Sarah & Charles – A Day Will Come My Future Will Be Your Past

De rest van de tentoonstelling moet vooral gezien worden als het fysiek worden van de mentaliteit van het duo. Ook daar spelen ze het spel met het echte tegenover het neppe, maar zo scherp als in Z33 of in de film wil het hier bij Nest niet worden. De link met het elektriciteitshuisje is mooi gevonden, dat wel. De nageschilderde graffiti is dan alleen net niet overtuigend genoeg om echt scherp te zijn in relatie tot de film.

Het moge duidelijk zijn dat de kwaliteit echt ligt bij de film en dat de rest gezien moet worden als aanknopingspunten voor toeschouwers. De ruimte van Nest laat ook weinig cinematische opbouw toe zoals eerder dus in Hasselt. Ik ben benieuwd hoe ze de vertoning in Aalst zullen aanpakken…