Galerie Diana Stigter; Thomas Helbig – Form and Fear and Muse

Tot vandaag was bij Diana Stigter het werk van Thomas Helbig (1967) te aanschouwen. Te aanschouwen, want het daadwerkelijk zien is lastig.

Het is werk dat zich niet direct laat vatten, ja het zijn schilderijen maar ze gaan toch wel echt verder dan alleen dat. Maar hoe is dan ook weer lastig te zeggen. Het zijn in elk geval dus schilderijen, er zijn vooral veel verwassen sporen van vegen, wat sporen verf en vlekken. Zo nu en dan een toefje verf zo puur uit de tube, althans zo lijkt het. Dan lijkt er een beeld te zijn aangegeven. Het lijkt allemaal afgeleid te zijn van bloemen maar of het dat ook daadwerkelijk is, is nog maar de vraag.

Het is werk waarin toeval en noodzakelijkheid in een heel nauw spel met elkaar verweven zijn. De uiterst minimale installatie en hoeveelheid van werken bij Stigter doet zijn werk dan ook eer aan. De noodzaak komt zo meer bovendrijven. Daarom heeft het werk ook zijn tijd nodig, het is niet direct duidelijk maar eenmaal verzonken komt het inzicht bovendrijven. Dat maakt het beeld nog niet geruststellend, maar wel begrijpelijker.