De Nieuwe Rembrandt, voor iedereen die net als ik geen TV heeft, was een soort Idols maar dan voor kunstenaars door de AVRO. (uitzending gemist hier). Dat betekent dat er dus een hoop ‘onbekende’ kunstenaars meededen aan de beginrondes en uiteindelijk bleef er na veel dramatische rondes 1 over.
Over dat tv-format is al veel gezegd en gedaan, dus dat ga ik hier niet doen. Daarbij, dat is helemaal niet zo interessant. Wat is dat werk van die 10 finalisten nu eigenlijk en hoe verhouden die zich tot elkaar? Een soort Eindexamen Expositie dus. Alleen nu geen selectie van dingen die om diverse redenen opvielen.
Agata Bartos was het ‘gevoelige type’ in de serie. Iedere talentenjacht heeft wat emotionele drama nodig en selecteert daar dan ook zijn kandidaten op. Afgezien van de presentatie, de kartonnen dozen slaan het helemaal dood, zijn het opmerkelijk esthetische kettingen. Het is mooi om te zien hoe de crucifixen zijn doorgezaagd.
Het werk van Daniel Mullen zijn architectonische ruimtes. Vuig geschilderd maar het is niet helemaal duidelijk of hij ze nu zo strak mogelijk probeert te schilderen of iets anders. Vergeleken met het werk van Jurriaan Molenaar (zie hieronder) laat hij in de cleanheid van het werk heel veel steken vallen. Wat het werk wel mooi doet is spelen met een spanning van ruimtelijk ten opzichte van plat.
Hier is duidelijk te zien dat het afplakken gewoon niet strak gedaan is.
Oker imprematuur. Ook is goed te zien dat de witte lijnen een lichte gele laag er overheen hebben gekregen.
Jan Wattjes schildert over schilderen. Dat is zowel persoonlijk als algemeen. Ten tijde van het programma werd hem dat vreemd genoeg verweten. Ik zie het als een kwaliteit.
Ook werd in het programma de problematiek van het handen schilderen besproken. Nu moet ik toegeven dat handen en voeten erg lastig zijn, maar, phtalo groen (waar Jan Wattjes mee werkt in dit werk) is nog vele malen lastiger. Wattjes laat zien dat hij zelfs dat pigment prima aan kan. Respect.
Jurriaan Molenaar schildert strakke architectonische ruimtes en is vergeleken met Mullen clean en strak. Erg herkenbaar werk wat ook steeds nieuwe mogelijkheden vraagt. Ook hij speelt kundig met de balans tussen ruimte en het platte vlak. Tijdens het programma speelde hij handig op zijn eigen manier in op de vraagstellingen. Mooi werk en begrijpelijk dat hij al een aantal jaar meedraait op niveau en ook al in de collectie zat van een jurylid Hester.
Mooi detail is dat hij keurig om het schilderij heen schildert.
Hier zie je ook dat zijn afplakken een stukje strakker is dan dat van Mullen.
Uit de categorie, heb ik dit niet al eens ergens eerder gezien bij een andere kunstenaar, het werk van Monica Ragazinni. Prints van mensen op een spiegelende ondergrond. Over foto’s van zakenmannen wil ik het niet eens hebben.
Dit werk weet dan wel weer te boeien, krachtige oplossing en heldere kleuren.
Puck Verkade, helaas niet te fotograferen, maar super helder videowerk. Goed doordacht en mooie vondsten. Ze is nog maar net bezig (vorig jaar afgestudeerd) en is er dus eentje om in de gaten te houden.
Rob Regeer maakt werk van propedeuse niveau tijdens de Rembrandt-reeks. Leuk effect en ik begrijp dat het onder tijdsdruk gemaakt is, maar dit kan echt niet. Makkelijk effect, vaker gezien en ook beter etc. Jammer, zijn werk boeide met de eerste tv-ronde dan weer wel.
Ulrike Rehm maakte met haar 1e ronde werk terecht indruk. Knap gemaakte sculpturen van zwart papier. Hier toont ze ook een werk uit de opdrachten van de Rembrandt reeks. Dat weet absoluut niet te overtuigen en is meer een uit de klauwen gewassen experiment voor mogelijkheden van papier dan een werk.
Haar keramiek is echter tiptop in orde. Knap gemaakt en er zit een duidelijke lijn in.
De uiteindelijke winnaar van de TV-reeks was Alex Jacobs die zijn vriendin Ellemieke Schoenmaker al vroeg in de finales moest zien vertrekken. Gelukkig maken ze net zoals normaal hier tezamen werk en dat overtuigt in ieder opzicht. De kleuren knallen, direct herkenbaar. Vergeleken met veel van de andere deelnemers spat het enthousiasme ervan af. Natuurlijk, ook al geruime tijd bekend in de kunstwereld.
Mooie vondst voor de oplettende kijker.
Super sterk tweeluik op paneel. Veel kleuren opgezet en vervolgens met de schuurmachine er overheen. Natuurlijk al vaker gedaan maar toch trekken ze het vervolgens helemaal naar zichzelf toe. Mooi werk.
De tentoonstelling duurde slechts 4 dagen (bizar!) , en is dus helaas al afgelopen. Jammer.
Laat een reactie achter;