De Electriciteitsfabriek; Jeroen Eisinga

De afgelopen weken wordt je overal onder gespammed over deze tentoonstelling van Jeroen Eisinga (1966), aan media aandacht geen enkel gebrek. Zowel door de gevestigde partijen als op de sociale media wordt er in lyrische woorden over de presentatie gesproken. Hij mocht aanschuiven bij De Wereld Draait Door en ontving overal de volle vijf sterren van de krantenrecencenten. Daar waar de afgelopen jaren het werk nauwelijks te zien was, lijkt Eisinga in mokerslag zijn relevantie en positie in het veld op te eisen.

Er is dus al veel gezegd en gedaan over het werk. Over de schapen en de bijen. Ja, het gaat over de dood, met alle religieuze connotaties die je er bij op kunt plakken. De kracht van de films zit hem niet zo zeer in het onderwerp of het wat er te zien is, maar de wijze waarop hij de onderwerpen in beeld brengt. Niet de symboliek van het onderwerp, maar hoe de techniek van de cinema wordt ingezet om die symboliek te tonen. Ik moet denken aan de traagheid van Tarkovsky, de dialectiek van Eisenstein en aan de experimenten van Vertov. Een schilderij van de schapen zou lang niet dezelfde impact hebben als het langdradige shot ervan. Een sculptuur van een man overrompeld met bijen zou niet de dramatiek hebben als een film ervan. De zebra die langzaam wegrot maar, ~~door de film langzaam voor- en achteruit af te spelen~~ (blijkbaar is het slechts de hitte overdag die het lijk doet uitzetten en snachts weer doet inkrimpen) lijkt te ademen zou uberhaupt in geen enkel ander medium kunnen.

De mediahype rondom deze tentoonstelling is meer dan terecht. Als je dit niet gezien hebt, heb je echt wat gemist. Eén van die zeldzame tentoonstellingen waarvan je weet dat je ze met geen mogelijkheid ooit nog vergeet.