In 1989 opende de galerie van Cokkie Snoei zijn deuren, en in 2022 sloten ze. Een aantal van de artistieke hoogtepunten uit de tussenliggende jaren zijn te zien in dit retrospectief in de Kunsthal. In het voor de gelegenheid uitgebrachte tijdschrift staan de nodige verhalen van verzamelaars, curatoren en natuurlijk kunstenaars over diezelfde hoogtepunten. Een mooie terugkijk op wat de galerie voor al die mensen betekend heeft. Maar wat betekent de galerie buiten het persoonlijke om?
Iedere galerie is anders. Niet alleen de locatie of de keuze voor kunstenaars, alles is anders. De galeriehouders hebben allemaal zo hun eigen redenen om met levende kunstenaars aan de slag te gaan. En de manier waarop ze dat doen is ook bij allemaal anders. Sommigen hebben intens filosofische ateliergesprekken met de kunstenaars, anderen organiseren tentoonstellingen, tonen werk op beurzen, of bieden het aan bij mensen die het mogelijk in hun huis zouden willen hebben. Iedere galerie heeft zo zijn eigen manier om de artistieke en financiële belangen tegen elkaar af te strepen. Uiteindelijk speelt geld een rol, maar daar er zijn er weinig die er echt rijk van worden. Want natuurlijk zijn er hoogtepunten, maar het runnen van een kunstgalerie is niet eenvoudig. Er is lang niet altijd even veel interesse, en dan houdt een samenwerking met een kunstenaar soms op. En als er heel weinig interesse is, houdt zelfs de galerie op te bestaan. Slechts een handvol galeriehouders houdt het vol tot ze met pensioen gaan.
Na 33 jaar vond Cokkie Snoei het dus wel genoeg geweest. Als kers op de taart is er en retrospectief in de Kunsthal waar een dwarsdoorsnede van haar voorkeuren te zien is. Voor degenen die er al die tijd bij zijn geweest zal het een feest van herkenning zijn. Sommige kunstenaars hebben inmiddels wereldwijde erkenning. Toch is duidelijk dat succes geen criterium is geweest bij de keuzes, want er zijn ook genoeg namen die niet zo bekend zijn of zelfs bij mij tot dusver geheel onbekend.
Wat de betekenis is geweest van deze galerie voor het kunstenveld buiten het persoonlijke om? Dat er kunstenaars zijn die dankzij de galerie een passend podium kregen en dus zichtbaarheid. Dat kunstenaars zich konden ontwikkelen, misschien later ook met andere galeries. En dat er mensen waren die kunst kochten omdat ze er verliefd op werden. Als je dat 33 jaar lang hebt weten te realiseren, dan is dat wat mij betreft een groot succes.
Dankjewel Cokkie.
Deze tentoonstelling is nog te bezoeken tot en met 21 januari bij de Kunsthal te Rotterdam
Mooie tekst/hommage Niek!