Eindexamen Expositie; Rietveld Amsterdam 2023

De eindexamen exposities van de Rietveld academie zijn altijd overweldigend. Niet per sé omdat alles zo interessant is, maar de enorme hoeveelheid afstudeerders. Het maakt dat je aan de Rietveld […]

De eindexamen exposities van de Rietveld academie zijn altijd overweldigend. Niet per sé omdat alles zo interessant is, maar de enorme hoeveelheid afstudeerders. Het maakt dat je aan de Rietveld altijd meer tijd kwijt bent dan andere kunstacademies. En ik zal eerlijk zijn, ik neem niet overal uitgebreid de tijd voor. Er studeren ieder jaar in Nederland alleen al 2500 mensen af met een fine art diploma. Iedere film en performance kijken is een bijna onhaalbare taak.

Wat dit jaar dan bij de Rietveld opvalt is dat zelfs bij de VAV (Voorheen AudioVisueel) afdeling er minder filminstallaties zijn. Überhaupt zijn er op de hele Rietveld weinig installaties. Wat daar voor in de plaats is gekomen zijn heel veel schilderijen en sculpturen. Deze tendens is bij andere academies ook merkbaar, maar niet zo expliciet als hier. Er waren andere jaren niet zo veel schilders als dit jaar. Een gevolg van de Corona-beperkingen? Een herwaardering van het ambacht? Een hang naar het tactiele? Dat laatste zou ook de hoeveelheid textiele werken verklaren, want ook die zijn de laatste jaren in opmars. Getufte en geborduurde kunstwerken zien we dus ook hier weer terug.

Er lijkt een vloek te liggen op de schilders van de Rietveld. Zeker nu er opvallend meer zijn valt op hoe onbeholpen ze zijn, alsof ze onvoldoende bekend zijn met hun voorgangers en het materiaal. Er zijn veel fundamentele schilders met grote klodders verf en harde kleuren, en veel Bad Painting schilders met cartooneske lompe schilderingen. Veel dingen doen denken aan werk dat we vaker gezien hebben. Soms is het goed gedaan, maar vanwege de overaanwezigheid van soortgelijk werk weet het niet altijd te overtuigen.

Echte verrassingen zijn er niet veel meer of minder dan andere jaren. Al heb ik wel de indruk dat de beperkingen van de afgelopen jaren ook een positieve keerzijde hebben gehad. Het lijkt alsof de jonge kunstenaars over het algemeen dichter bij zichzelf gebleven zijn. Het moeten vertrouwen op jezelf geeft veel werk een meer menselijke maat en dus sympathieker.

Hier volgt een beeldverslag van wat er zoal opviel. Ik hoop dat ik alle namen correct heb overgenomen want dat was dit jaar, meer nog dan anders, niet altijd even goed aangegeven.