Arti et Amicitiae; What My Hands Know

Iedere kunstenaar weet dat een werk nooit helemaal wordt zoals het eens bedacht was. Een goed idee is nog geen garantie voor een goed werk. Soms blijkt het eindresultaat ronduit […]

Iedere kunstenaar weet dat een werk nooit helemaal wordt zoals het eens bedacht was. Een goed idee is nog geen garantie voor een goed werk. Soms blijkt het eindresultaat ronduit teleurstellend te zijn en gaat het idee de prullenbak in. Of soms blijkt een twijfelachtig idee verrassend goed uit te pakken. Een goed idee is dus niets meer dan dat, een idee. De vertaling van een idee naar het eindresultaat is zelden een rechtlijnig proces van simpelweg uitvoeren. In dat uitvoeren worden steeds opnieuw keuzes gemaakt, bewust en onbewust, die het eindresultaat veranderen. De meest ondergewaardeerde factor daarin is het feit dat wij mensen gewoontedieren zijn. We bouwen een manier op van werken die geïnformeerd is op basis van onze ervaringen, onze intuïtie, ons begrip van de wereld. En daar doen kunstenaars in het maakproces heel vaak een beroep op.

De titel van deze tentoonstelling zegt genoeg, wat weten mijn handen? Hoe komt het dat ze soms automatisch, ritmisch of juist heel soepel, weten te reageren? Alsof het lichaam weet wat er van zich verwacht wordt. De tentoonstelling is geen groepspresentatie met een overkoepelend thema, maar een kleurenwaaier aan vormen van maken. Gradaties van idee naar werk, iets wat natuurlijk bij eigenlijk alle praktijken wel een rol speelt. Bij deze selectie kunstenaars speelt dat maakproces alleen een grotere rol. Bij iedere kunstenaar zie je het fysieke maakproces voorbij komen (wellicht met uitzondering het digitale werk van Helen Dowling die het lichaam wel inhoudelijk aankaart). Hoe worden keuzes gemaakt in het proces die het eindresultaat doen veranderen. Want vanuit het maken ontstaat niet alleen het beeld, maar ook de betekenis van dat beeld. Hoe het gemaakt is, dat is ook de betekenis.

De diversiteit van de kunstenaars en het gebrek aan een overkoepelend thema, maakt het een heel open en verassende tentoonstelling. Het gaat niet over politieke of actuele thema’s die zo geliefd zijn, maar iets heel basaals waar iedere kunstenaar zich in kan herkennen. Misschien voor het brede publiek niet zo interessant, maar voor andere kunstenaars interessant en leerzaam. Zo kan het ook, zo maakt die kunstenaar keuzes. Wellicht leren mijn handen er ook nog iets van.

Deze tentoonstelling is tot en met 11 maart te bezoeken bij Arti et Amicitiae te Amsterdam.