![Schilderijen zijn doorgaans plat. Ook al smeren we hele tubes leeg, zoals Marc Mulders of Aquil Copier, toch blijven het over het algemeen vlakke objecten. Maar het kan dus ook […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/2011/03/xia-xiaowan-92.jpg?resize=640%2C250 "Xia Xiaowan")
Schilderijen zijn doorgaans plat. Ook al smeren we hele tubes leeg, zoals Marc Mulders of Aquil Copier, toch blijven het over het algemeen vlakke objecten. Maar het kan dus ook anders.
Xia Xiaowan (1959) schildert op grote glazen platen en plaatst deze vervolgens achter elkaar. Daardoor ontstaat er een ruimtelijkheid in het beeld. Dat klinkt nogal eenvoudig maar schildertechnisch is dat redelijk complex. Eerlijk is eerlijk, het ziet er best lekker uit. Maar eenmaal gezien, hebben we het ook wel direct gezien. Het is ideekunst waarin het foefje het beeld is. Het beeld zelf, in wezen, is namelijk niet zo spannend. Menselijke figuren die zichzelf opeten en daarbij ook nog eens niet echt intens geschilderd zijn.
Toch is de vondst erg interessant en het zou mooi zijn als er een schilder was die aan de hand hiervan eens iets weet te maken wat wel een spannend beeld oplevert en niet alleen maar scoort op de vondst. Want Xiaowan doet het opmerkelijk goed, was in 2009 zelfs nog te zien in Bozar.
(titels ontbreken overigens)
ik vind vreselijke schilderijen. Een trucje.
@Mia, klopt, maar het zou wel erg interessant kunnen zijn als een kunstenaar er effectief iets mee zou doen. Zoals Duchamp met zijn grote glas wel relevant is omdat het op glas is.