Het is niet eenvoudig om de invloed van Van Gogh levendig zichtbaar te maken. Er zijn meer dan genoeg hedendaagse kunstenaars die zich ook nu, 100 jaar na dato, nog laten inspireren door het werk van Van Gogh. Maar het is niet enkel het werk of de mythe van Van Gogh zelf. Er zijn ook kunstenaars die hun werk maken vanuit een vergelijkbare ideologie, of vanuit een vergelijkbare positie, of die simpelweg vergelijkbare uitgangspunten hebben. Het is niet eenvoudig dergelijke kunstenaars op een gepaste wijze in relatie te tonen met Van Gogh, maar waarschijnlijk wel een heel verrijkende als dat dan gebeurt.
Het werk van David Hockney (1937) is niet de allereerste die me te binnenschiet als het gaat om hedendaagse kunstenaars die zich verhouden tot Van Gogh. Ik moet denken aan de fletse zwembaden, de fotocollages en zijn werk met lenzen en iPads. Als ik aan Van Gogh denk, dan denk je aan kleurrijke en dikke penseelstreken. Waar de ene het schildermedium via een omweg benaderd, gaat de ander juist in de materie van verf zitten.
Het meer recente deel van Hockney’s oeuvre (grofweg vanaf 2010) sluit verrassend genoeg perfect aan op dat van Van Gogh. Enkel de formaten van de twee verschilt nogal. Dat hebben ze hier vakkundig opgevangen door de gigantische werken van Hockney op de muren te plaatsen en de meer bescheiden formaten aan kleinere wanden. De landschappelijke blik van Hockney lijkt een voortzetting van dat van Van Gogh. Alsof David de werken van Vincent als schets heeft beschouwt en ze nog kleurrijker en nog groter heeft uitgewerkt. Nergens letterlijk overigens, maar vanuit het kijken en de vertaalslag naar ruimte en kleur wel.
Dat is dan ook waar de twee elkaar ontmoeten, kleur en ruimte. David Hockney stelde al langer het perspectief in twijfel en het is overduidelijk dat ook Van Gogh maling had aan die manier van kijken. Beiden proberen niet zo zeer een fotografische of perspectivische reproductie te tonen van de werkelijkheid, ze proberen beiden de geest van het landschap te vatten. Met kleur als logisch gevolg daarvan.
Natuurlijk, het werk van David Hockney heeft zo zijn eigen kwaliteiten en staan prima op zichzelf. Dit tweeluik met Vincent van Gogh is meer een soort van wedstrijd van twee reuzen, ze laten beiden hun krachten zien en ten opzichte van elkaar vergroten ze elkaar tegelijk.
Het maakt deze tentoonstelling van een nog levende kunstenaar samen met Van Gogh een heel sterke tentoonstelling die vooral de hoop geeft dat er meer van dit soort tentoonstellingen met hedendaagse kunstenaars komen.
Laat een reactie achter;