De Pont

Voor een blog dat komt uit Tilburg, kan een post van de Pont natuurlijk niet missen. Vandaag ben ik even het museum ingedoken. De tentoonstelling van Giuseppe Penone zal ik behandelen in een aparte post, dat verdient hij namelijk.

In deze post dus de nieuwe ontdekkingen in de collectie. Wat dingen die ik nog niet kende, of die gewoon heel erg de moeite zijn om eens te laten zien aan mensen die nog nooit in de Pont zijn geweest.

Allereerst hingen er wat tekeningen van Luc Tuymans die ik niet eerder in de Pont gezien heb. Ze hangen enkel in een vrij donkere ruimte en ze zitten achter glas dus de foto’s zijn niet wat het had moeten zijn.

Luc Tuymans - Zonder Titel - Aquarel op papier

Luc Tuymans - Zonder Titel (Speech) - Potlood op aquarelpapier

Dan hing er een werkje van Job Koelewijn. Ik moet eerlijk bekennen geen fan te zijn van merendeel van zijn werk. Maar dit vond ik wel iets hebben. In elk geval mooi hoe die omgeving weerspiegeld en daarmee extra ruimte en dimensies lijkt te scheppen in 1 beeld.

Job Koelewijn - Bonnet - C-print op aluminium

Dan het nieuwe werk dat de Pont onlangs heeft aangekocht. De reproductie zag er al meesterlijk goed uit, in het echt al helemaal een overweldigend doek. Een van de beste Zandvliets die ik tot dus ver gezien heb. Het hing overigens naast een ander even groot werk van Zandvliet dat ook zeker niet slecht was.

Robert Zandvliet - L'atelier de 'La Californie' à Cannes - 203x232cm Gesso op canvas

Robert Zandvliet - Tasca della giacca - Eitempera op katoen

Dan de wat vertrouwdere werkjes van Marc Mulders. Allereerst het zwijn dat er al wel weer een poosje hangt en een drietal werkjes die ik nog niet eerder gezien had. Blijft lekker met verf smeren, maar wel erg goed.

Marc Mulders - Everzwijn II - Olieverf op linnen

Marc Mulders - Rozenvenster I, II, en III - Olieverf op doek

Rob Birza, hoeven we verder ook niets meer over te zeggen. Goed werkje wat al wel eens eerder in de Pont heeft gehangen.

Rob Birza - Cory Monsters From Inner Space (nr.10) - Eitempera op doek

Bekend zijn de babies van Dumas vast en zeker. Lange tijd al te zien in de Pont maar sinds kort hangen ze op de beste plek die ze ooit hebben gehad, dicht bij elkaar. Complimenten aan de Pont hiervoor in elk geval.

Marlene Dumas - Babies

Dan nog een drietal opvallende werkjes die ik niet eerder in de Pont heb gezien, of mij kan herinneren. Te beginnen met een werk van Jan Andriesse. Toen ik het zag moest ik meteen denken aan de kettingen bij Bas van den Hurk. Toch blijkt Andriesse heel andere bedoelingen te hebben; hij is zijn uitzicht op de Amstel steeds opnieuw als aanleiding aan het nemen om werken als deze te maken. Vind de aanleiding beetje flauw, het werk heel sterk.

Jan Andriesse - Van Daar Naar Hier - Acrylverf, ketting, aluminiumfolie op linnen

Dan fotowerkjes van Charlotte Dumas. Goede foto van diverse dieren, maar het lijkt er iets anders te gaan dan de dieren zelf. De dieren als metafoor voor iets anders? Geen idee wat, suggesties zijn welkom. (Eh, en is ze ook familie van?)

Charlotte Dumas - Untiteld (Running) - C-print

Dan nog een foto, ditmaal van Esko Männikkö. Doet denken aan Destroyed Room van Jeff Wall. Het staat echter hier omdat de lijsten van oud hout een extra dimensie aan het werk meegeven die de spanning tussen fotografie en schilderkunst nog even bevestigd. De lijst maakt het beeld hier echter perfect af. Verder fototechnisch ook niets op aan te merken.

Esko Männikkö - Organized Freedom (Final Edition) 1 - C-print

Dan sluiten we deze post af met het werk dat nu in de projectzaal te zien is. De rest van de Pont is meestal gevuld met hedendaagse klassiekers en de projectzaal is meestal een ruimte voor aanstormend talent of in sommige gevallen iets dat er voor door moet gaan. Dit keer was het de beurt voor Werner Moonen. Deze is geen aanstormend talent, deze tentoonstelling is ter ere van zijn 70-ste levensjaar. Zijn onderzoek gaat al 15 jaren lang naar het Arnolfini werk van Van Eyck. Hij probeert dat helemaal te doorgronden op ieder vlak en dat is duidelijk te zien in de tentoonstelling. Jammer vind ik dat er relatief weinig werk te zien is uit die 15 jaar. Volgens mij had Werner de hele zaal propvol kunnen hangen met allemaal studies die op een bepaalde manier inzicht geven in het werk van Van Eyck. Het werk lijkt mij echter ook te gaan over iets anders dan het werk van Van Eyck. Ergens lijkt het er op dat hij het fenomeen schilderij versus de werkelijkheid probeert te doorgronden en toevallig Arnolfini gebruikt om dat te doen. In elk geval een aanrader om daar ook even te gaan kijken.

Werner Moonen

Werner Moonen - Arnolfini en bruid - Olieverf op doek (Erg goed geschilderd!)

Werner Moonen