Het overkomt me niet zo vaak meer dat een beeld me direct aangrijpt. Op het moment dat je het ziet ben je gefascineerd en zou je het graag beter willen bekijken. Toen ik bij Zic Zerp naar binnen liep had ik dat direct met de gruwelijke baby van Moldovan (1955). Niet alleen is het onderwerp aangrijpend, een krijsende baby, maar vooral de textuur en de kleuren waarin deze is uitgevoerd. De huid is simpelweg afschuwelijk. Waar de sculpturen van Berlinde de Bruyckere in haar ziekelijke huid nog iets poetisch hebben zijn ze bij Moldovan kortweg smerig en rauw. Dat smerig en rauw geldt ook voor de andere werken die te zien zijn bij Zic. Maar, zo heftig als die baby worden ze niet.
Zic Zerp; Born to Be Alive
Posted in: archief
– 23/08/2013![Zic Zerp; Born to Be Alive Het overkomt me niet zo vaak meer dat een beeld me direct aangrijpt. Op het moment dat je het ziet ben je gefascineerd en zou je het graag beter willen […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/Zic-Zerp.jpg?resize=640%2C250&ssl=1)
Heb je niets te zeggen over de schilderwerken? De doeken van Niels Smits van Burgst zijn best knap geschilderd, maar ik kijk er altijd met plaatsvervangende schaamte naar: een geschilderde versie van Oh Oh Cherso, maar dan zonder meisjes. Ik weet dat er meer achter zit, maar ik zie het niet. In de (helaas slechts) vier werken van Andrej Dubravski druipt de kwetsbaarheid van de jongens van het doek af, en bedwing ik met moeite een brok in de keel. Hoe jong ook, hier zijn de pubers al individuen, hebben een karakter. Terwijl ze bij Smits van Burgst vooral deel zijn van de groep – of outsiders.
(Met die baby van Moldovan had ik trouwens niets – ik vond hem in de weg liggen. Picasso en die jongen op de step daarentegen: groots!)
@Henkjan, De werken van Smits van Burgst zijn knap geschildert, evenals die van Dubravski. Maar dit keer was die baby voor mij aangrijpend. En om het nu altijd maar weer te hebben over knap geschilderd ;). (Niels is hier al veel vaker aan bod gekomen).