TAC/Kunstpodium T; Apprentice/Master expositie #2: Pim Palsgraaf, Lotte Elzinga, Stan Gonera, Wesley Haex, Jasper Vonsée

De tweede tentoonstelling van het Apprentice/Master traject van Kunstpodium T heeft Pim Palsgraaf (1979) als meester. Hem werd een diverse groep aan jonge kunstenaars toegewezen met Lotte Elzinga, Stan Gonera, Wesley Haex en Jasper Vonsée. Het is niet eenvoudig een overkoepelende positie of thema aan te wijzen bij deze club. De ene kunstenaar is een beeldhouwer pur sang, de ander eerder een denker en weer een ander is een vrij traditionele schilder. Je zou kunnen denken dat het puur toeval is dat deze groep kunstenaars bij elkaar gekomen is.

En in zekere zin is dat altijd het geval. Niet alleen hier. Er is een enorme lijst met factoren die soms bepaalt waar je als kunstenaar terecht komt. Het op het juiste moment op de juiste plaats zijn is een cliché maar niet minder waar. Soms is het een bepaalde commissie die ja of nee zegt, soms is het dat je even je telefoon niet of juist wel kan opnemen, soms is het omdat een ander nee heeft gezegd of dat jij toevallig net op die middag een curator tegen het lijf loopt. Iedere tentoonstelling weer, is een samenkomst van toevalligheden die net die kant op gewezen hebben.

Dan moet je er als enorm diverse groep maar het beste van proberen te maken. Ga je proberen al die diversiteit tot een geheel te smeden, de som meer dan de onderlinge delen? Ik denk dat in een geval als deze groep, dat niet goed zou werken. De verschillen zijn te groot om een overkoepelend thema te duiden. Hier is daardoor verstandig genoeg gekozen om iedere deelnemer op zijn eigen manier de kwaliteiten te tonen in relatie tot de ander. Oftewel, juist die diversiteit omarmen en uitspelen tegenover elkaar. Hierdoor worden juist die onderlinge verschillen benadrukt en daarmee ook de onderlinge kwaliteiten.

Er zijn al genoeg kunstenaars die vergelijkbaar werk maken, ik denk steeds vaker dat juist het totaal radicale andere veel interessanter is dan een herhaling van vergelijkbare zetten.