Kunstpodium T; Leerling/Meester expo #9: Karin van Pinxteren

Om even te generaliseren, op het moment dat kunstenaars het in hun werk over het ‘ik’ gaan hebben, wordt het meestal therapeutisch werk. Bij veel vrouwelijke kunstenaars krijgt dat een […]

Om even te generaliseren, op het moment dat kunstenaars het in hun werk over het ‘ik’ gaan hebben, wordt het meestal therapeutisch werk. Bij veel vrouwelijke kunstenaars krijgt dat een feministisch trekje en krijg je werk zoals dat van Tracey Emin en Sarah Lucas. Dat betekent veel frustraties, veel problemen en vaak heeft het iets van doen met vagina’s en penissen. Dergelijk werk is vaak dertien in dozijn. Oftewel ’typische vrouwenkunst die gaat over het vrouw-zijn’ en vaak lijkt dat van de daken moeten te worden geschreeuwd als we er na kijken. Maar wat we daadwerkelijk wijzer worden van dat geschreeuw?

Maar, soms, soms zie je dat kunst gemaakt is door vrouwen (niet per se aan de kunst maar aan het naambordje) en dat het over het ‘ik’ gaat, ‘de ander’, dat het hout snijdt en ook daadwerkelijk verder geraakt dan dat ‘ik’. In uitzonderlijke gevallen mag dat zelfs over het ‘ik’ in therapeutische zin gaan of zelfs met feministische trekjes. Niet te veel dus, maar het kan. Dat is namelijk vanaf nu te zien bij Kunstpodium T waar Karin van Pinxteren de meester is deze editie.

Lianne Rueb | Rotterdam
Petra Kühnle | Groningen
Lisa Decavel | Gent
Angelica Fernandez | Maastricht
Wendy Brugman | Utrecht

Om even direct over de meest expliciete te beginnen, het werk van Angelica Fernandez schreeuwt niet direct van de daken dat ze een vrouw is of dat het werk over erotiek gaat. Daar moet je toch wat beter voor kijken. Gevoeligheid is aanwezig en is conceptueel ingezet. Vanuit de fragmenten die typische esthetiek gebruiken van pornografie blijft dat toch nog ondanks de context van die pornografie overeind.

Angelica Fernandex - Porntube - PVC, papier, plastic, vinyl, ventilator en metaal

Angelica Fernandez – Porntube – PVC, papier, plastic, vinyl, ventilator en metaal

Angelica Fernandex - Porntube - PVC, papier, plastic, vinyl, ventilator en metaal (detail)

Angelica Fernandez – Porntube – PVC, papier, plastic, vinyl, ventilator en metaal (detail)

Het werk van Karin van Pinxteren gaat duidelijk over taal en hoe we daar vervolgens mee om gaan als we dat gebruiken. Ik moet eerlijk bekennen haar werk nog niet eerder gezien te hebben en ben aangenaam verrast door de esthetische maar ook enorm frisse benadering van taal als beeld.

Karin van Pinxteren - In Conversation with Clae - Hout, karton en acrylverf

Karin van Pinxteren – In Conversation with Clae – Hout, karton en acrylverf

Karin van Pinxteren - In Conversation with Clae - Hout, karton en acrylverf

Karin van Pinxteren – In Conversation with Clae – Hout, karton en acrylverf

(helaas niet heel goed zichtbaar maar de cirkels zijn niet helemaal egaal zwart, vanwege het handwerk is er toch nog een penselstreek te zien in de vormen.)

Karin van Pinxteren - Punt, Pupil, Fantoompunt - Inkt op muur

Karin van Pinxteren – Punt, Pupil, Fantoompunt – Inkt op muur

Karin van Pinxteren - Trust - Hout en acrylverf

Karin van Pinxteren – Trust – Hout en acrylverf

Zoals gezegd komt ook het ‘ik’ in therapeutische vorm aan bod. Met de therapeutische vorm bedoel ik dat het ‘persoonlijke ik’ met haar eigen ervaringen en levensloop aan bod komt. Het ‘ik’ van de kunstenaar staat centraal om tot beeld te komen. Therapeutisch moet dus niet opgevat worden als psychologische therapie maar als persoonlijk autobiografisch.

Lianne Rueb laat in een sterke installatie iets en eigenlijk ook niets van zichzelf zien. De toeschouwer mag zijn adres op een typemachine typen en krijgt binnenkort post. Er hangen foto’s met tekst maar de foto’s zijn met een marker bewerkt. Je hoort aan de andere zijde van de wand een diaprojector ratelen, maar de foto’s krijg je niet te zien. Als je buiten door het raam kijkt, zie je dat haar foto’s door het raam heen geprojecteerd worden, in het niets. Alles bij elkaar een scherpe presentatie die heel veel suggereert en veel ruimte bied.

Lianne Rued - Internals - Installatie, hout, met stift bewerkte foto's

Lianne Rueb – Internalis – Installatie, hout, met stift bewerkte foto’s

Lianne Rued - Internals - Installatie, hout, met stift bewerkte foto's (detail)

Lianne Rueb – Internalis – Installatie, hout, met stift bewerkte foto’s (detail)

Lianne Rued - Internals - Installatie, hout, met stift bewerkte foto's

Lianne Rueb – Internalis – Installatie, hout, met stift bewerkte foto’s

Lianne Rued - Internals - Installatie, hout, met stift bewerkte foto's

Lianne Rueb – Internalis – Installatie, hout, met stift bewerkte foto’s

Lisa Decavel werkt onder andere met textiel. Textiel blijkt opvallend vaak gehanteerd te worden door vrouwelijke kunstenaars. Maar hier wordt het textiel gebruikt zoals een schilder zou schilderen, als manier om een beeld te verwezenlijken. Het is niet heel goed te zien op de foto’s maar er staat tekst in de stof geweven.

Ook de tekst op de wand bevat veel lijnen zonder betekenis. Dat maakt het uiteindelijk tot een scherpe samenvoeging van tekst en textiel. Eigenlijk ben ik wel benieuwd of ze niet de stukken textiel in het groot maakt.

Lisa Decavel - A Temporary Eternal - Potlood op muur

Lisa Decavel – A Temporary Eternal – Potlood op muur

Lisa Decavel - A Temporary Eternal - Wol, alpaca, polyamide, acryl en tekst

Lisa Decavel – A Temporary Eternal – Wol, alpaca, polyamide, acryl en tekst

Lisa Decavel - Ik wil u verkondigen - Katoen, wol, acryl en gedicht

Lisa Decavel – Ik wil u verkondigen – Katoen, wol, acryl en gedicht

Een ander topwerk is van Petra Kuhnle die een televisietoestel op een sokkel zet en vervolgens het geheel als sculptuur bevraagt. Een redelijk eenvoudige handeling maar een opmerkelijk scherp werk. Om terug te komen op het vrouwenkunst probleem, dat is hier dus totaal niet aan de orde.

Petra Kuhlne - The Absence of Sound Sculpture #1 - Hout, verf, TV en kabel

Petra Kuhnle – The Absence of Sound Sculpture #1 – Hout, verf, TV en kabel

Wendy Brugman gaat in het riet zitten en verkleed zich als indiaan. Even denk ik dat dit een flauw saai werk is. De foto’s zijn niet eens spannend of goed, het is nog net niet slecht genoeg om als anti-climax te kunnen werken. Maar de A4tjes die ernaast hangen blijken een uitgebreide e-mailwisseling tussen Brugman en iemand die de inheemse volkeren (600 zo blijkt) vertegenwoordigt in Nederland. De briefwisseling gaat over het annexeren van de identiteit van een indiaan door Brugman. Want daar waar het idee indiaan bij ons redelijk statisch blijkt, zijn er dus 600 verschillende versies. Daarbij mag je als vrouw niet in krijgerskleding, dat is beledigend. Afijn, vanuit een naive positie gaat Brugman opzoek naar de identiteit van een stereotyp ander.

Dat maakt het dus ineens een heel interessant onderzoek waarbij het beeld eigenlijk ondergeschikt is aan het daadwerkelijke werk, maar wel zo het geheel inzichtelijk maakt.

Wendy Brugman - Playng Indian - Installatie bestaande uit foto's en e-mailberichten

Wendy Brugman – Playing Indian – Installatie bestaande uit foto’s en e-mailberichten

Wendy Brugman - Playng Indian - Installatie bestaande uit foto's en e-mailberichten

Wendy Brugman – Playing Indian – Installatie bestaande uit foto’s en e-mailberichten

Er is geen dertien in dozijn te bekennen hier, ook geen schreeuwerige feministen, geen psychopathisch gezeur of iets anders uit die richting. Gewoon vrouwen die zich niet druk maken over het feit dat ze vrouw zijn, en gewoon goede kunst willen maken. Daar slagen ze dan ook in. Alles tezamen een erg goede tentoonstelling met interessante insteken en posities.  (Dat had ik ook gezegd als het mannen waren overigens).

Is nog te zien bij Kunstpodium T te Tilburg tot en met 17 maart.