De Kabinetten van de Vleeshal; The Moon Has a Complicated Geography

Een tentoonstelling verdelen over twee totaal verschillende locaties is een best vreemd idee eigenlijk. De Vleeshal is een monumentaal historisch beladen ruimte, de kabinetten daarintegen beantwoorden aan het idee van een white cube als tentoonstellingruimte. En toch verdeelt de curator Benedetti de tentoonstelling op over twee totaal verschillende ruimtes. Het is dan wel ander werk maar toch is het onderdeel van ‘dezelfde’ tentoonstelling.

Qua perceptie ervaar je dat als toeschouwer toch anders, die paar honderd meter lopen zorgen er toch voor dat je als kunstkijker in zekere zin ‘reset’. Je gaat opnieuw een ruimte binnen en ervaart dat geheel dan ook anders. In dit geval doet de tentoonstelling stukken klinischer aan, het gebrek aan een analoge context maakt deze werken die vaak van mechanische en digitale oorsprong zijn stukken afstandelijker. Toch betreft het globaal dezelfde soort werken, zowel formeel als inhoudelijk.

Het doet ook in vergelijking met die eerste ruimte aan als een restruimte. De filmposter van Wendelin van Oldenborgh is als poster prima maar in hoeverre representatief voor de betekenis door deze hier te tonen? Zo liggen de stukken textiel van Vincent Vulsma er hier lullig bij, door de andere werken er omheen wordt het zelfs decoratief omdat de kleuren zo goed matchen met het werk van Arnoud Holleman en Lonnie van Brummelen & Siebren de Haan. Bij die laatste twee is het ook iets te letterlijk weer twee wereldberoemde sculpturen. Natuurlijk ontstaan er ruimtes voor meer interpretatie maar de verbanden dwingen zich enorm op.

Maar, dit klinkt allemaal heel zuur, dat is vooral omdat de lat met de Vleeshal zelf ook heel hoog gelegd wordt. Op zichzelf bekeken zijn alle werken (met uitzondering van de filmposter die naar mijn bescheiden mening toch een beetje misplaatst is in deze context) sterk. Het werk van Houben is boeiend, de insteek van Vulsma is interessant (de stukken textiel zijn reconstructies van een oud betaalmiddel uit Congo), de reeks bijna niet af te lezen beelden van Oorebeek zijn scherp en de foto van Kocken is prima.

Opmerkelijk hoe de constellatie van werken zo veel verschil kan maken hoe het als totaal tot zijn recht komt. Hier is dat minder geslaagd dan de Vleeshal zelf, maar qua werk is het net zo sterk.