Charlotte Schleiffert (1967) maakt tekeningen, grote tekeningen. Rauw, nergens heel fijngevoelig, alles kan door elkaar, maar vooral moet het lekker rauw blijven. Het zijn personages die zijn samengesteld uit allerlei diverse mogelijke bronnen van beeld. Dinosaurusschedels tot maori-maskers en daar tussenin sieraden, het kan allemaal in haar werk terecht komen.
Haar oudere werk had altijd een duidelijk sociaal engagement, maar dat lijkt in deze werken aanzienlijk naar de achtergrond te zijn verschoven, zo niet verdwenen. Het nadeel is dat het werk niet direct inhoudelijk benoembaar is, wat ook meteen een voordeel is want dan wordt het in elk geval de moeite waard voor iedereen om langer naar te kijken.
En het is lekker ruig werk waar ik eigenlijk verder niets zinnigs over kan zeggen.
Te zien tot en met 18 februari bij Akinci te Amsterdam
meer politiek geengageerd werk was te zien in mijn solo tentoonstelling Rozen en Pistolen in Het Domein.
Allereerst supertof dat je zelf reageert! Bij Het Domein was ik dan weer helaas niet. Ik vind persoonlijk het wel prettig dat het minder direct benoemd in de vorm van engagement is, de tekening zelf komt zo meer naar voren. En daardoor houd taal ook snel op bij dit werk. Dat bedoel ik dan ook als een compliment.
Wie weet tot de volgende keer.