Met enige regelmaat kom ik het werk van Louis Reith (1983) tegen. Altijd herkenbaar maar door de tijd heen nooit hetzelfde. Zijn werk bestaat uit collages gemaakt met afbeeldingen uit oude boeken en grafische beeldelementen. Dat klinkt als een formule die je wel vaker ziet maar toch weet Reith scherp te blijven en zich niet te veel te laten verleiden door de voor de hand liggende collage-vondsten. Sterker nog, het hadden net zo goed geen collages kunnen zijn maar zeer uitgewerkte tekeningen of grafiek.
Op een zelfde manier als hij zijn werk benaderd, heeft hij ook de tentoonstelling benaderd. Het is een ruimtelijk geheel geworden waarin grafische elementen en gevonden beelden de ruimte bespelen. In ieder hoekje kan een beeld dat door Reith is toegevoegd gevonden worden. Maar ook heeft hij grote minimalistische wandsculpturen aangebracht die even zo goed uit zijn normale werk gelopen hadden kunnen worden. Te zien aan de titellijst zijn ze voor hem geen werk maar het had het net zo goed wel kunnen zijn, en ook mogen zijn.
Wie het werk bekijkt zal het niet verwonderen dat er bij de tentoonstelling ook een boek gepubliceerd is waarbij de collages terugkomen. Het boek toont daarnaast ook de tentoonstellingsruimte. Wie door het boek heen bladert kan niets anders dan zich afvragen of Reith zich ook gaat wagen aan een kunstenaars-boek (een boek als kunstwerk). Daar lijkt het werk namelijk ook om te vragen.
Het maakt het een frisse tentoonstelling van een kunstenaar die duidelijk verder reikt dan de mooie collage oplossingen waarbij de tentoonstelling ook echt een meerwaarde is voor de losse werken.
Deze tentoonstelling is nog tot en met 11 maart te zien bij Mini Galerie te Amsterdam.
Laat een reactie achter;