Galerie Olivier Robert; Elodie Lesourd

Soms kom je een ruimte binnen, geheel toevallig in dit geval omdat er een bordje ‘galerie’ buiten hing, en dan wordt je geconfronteerd met iets wat totaal anders is dan je het verwacht.

Het werk van Elodie Lesourd (1979) is anders. Als je de deur geopend hebt kan het haast niet anders dan dat je tegen wat leer op loopt. De hele ruimte is bespannen met een netwerk van leer. De hele ruimte is bedwelmd met de geur ervan. Op de wanden hangen schilderijen, al lijken het foto’s. Sommige zijn klein, twee anderen zijn groot. De voorstelling is van abstract tot koeienkoppen tot gitaren. Bij de titels blijken veel beelden met dank te zijn aan andere kunstenaars, helaas kan ik nergens originelen van vinden dus heb geen idee hoe de beelden zich verhouden tot de originelen. Alles is duidelijk weloverwogen en precies gedaan. De gitaren lijken te verwijzen naar punk/grungemuziek, evenals de cassettebandjes met buttons en de setlist van een laat-Nirvana concert op een gitaarversterker. De koeienkoppen passen er in die zin bij dat het deconstructief en agressieve beelden zijn.

Er ontstaat contradictie in het werk, enerzijds spreekt het van een agressief karakter terwijl alles gecalculeerd en clean uitziet. Dat blijft knagen, dat maakt het werk vreemd, dat maakt het boeiend.