Galerie Bart; Anne Forest

Het kunstwerk als fetish-object aan de muur. Op zich geen vreemde stelling want zo wordt het tot op zekere hoogte wel gebruikt binnen de musea, “het origineel” zien. Zelden ademt het beeld ook een zekere begeestelijking uit, toewijding van de maker. Dat hoeft niet in het aantal uren werk te zitten, al werkt het vaak wel om dat zo te bewerkstelligen.

Het werk van Anne Forest (1983) doet het daarnaast zo, ook nog op een andere wijze. Ieder onderdeel wordt als een unieke entiteit behandeld. Daar waar veel kunstenaars uitgaan van het beeld als geheel lijkt Forest stapsgewijs haar compositie uit te werken. De achtergrond is niet hetzelfde als het figuur. De boom die in het beeld staat is ook een wezenlijk ander ding dan de aarde waar deze in staat. Dat is niet heel vanzelfsprekend waar het in vroegere tijden gebruikelijk was voor schilders om het schilderij juist als een geheel beeld te laten overkomen en niet als een collage losse delen.

Het risico van zo werken is dat een gigantische kakofonie van kleuren en voorwerpen wordt. Soms vloeken kleuren inderdaad met elkaar, maar doordat het beeld bestaat uit een beperkt aantal elementen kan er simpelweg ook niet te veel gebeuren. Wat dat betreft weet Forest steeds de balans te vinden tussen vloeken en het beeld in rust houden.

Grote versies van de afbeeldingen door erop te klikken.