Drawing Centre Diepenheim; Maaike Kramer – The Unbalancing Act

Er zijn tentoonstellingen die je moet bezoeken, omdat je anders het werk niet kan zien. Er zijn genoeg kunstwerken die zich prima via de digitale reproductie laten representeren. Natuurlijk, het […]

Er zijn tentoonstellingen die je moet bezoeken, omdat je anders het werk niet kan zien. Er zijn genoeg kunstwerken die zich prima via de digitale reproductie laten representeren. Natuurlijk, het echte object geeft de nuances die zich in een foto niet laten zien. Maar, zeker als je al eerder werk van de kunstenaar gezien hebt weet je wel wat je ongeveer kan verwachten. De tentoonstelling bezoeken is dan mooi meegenomen.

Bij deze tentoonstelling van Maaike Kramer (1986) doet onderstaand beeldverslag nauwelijks recht. De monumentale ingrepen in beton zijn nog wel duidelijk te zien, maar de iele tekeningen die er op staan, alsook de potloodkrabbeltjes op de witte wanden, verdrinken in zo’n beeldverslag. En het is juist zo mooi om te zien hoe die tekeningen steeds maar weer de sculpturale pogingen inzichtelijk maken. Wat de ambities, twijfels en vragen zijn. Het toont het denken van de kunstenaar over het hoe om te gaan met die complexe ruimte die Diepenheim is. In een fotografisch beeldverslag krijg je al die nuances en dat ruimtelijke spel helemaal niet mee. Ik kan het enkel met nadruk benoemen, dat het hier een enorm boeiende tentoonstelling betreft.

Door het pand heen zijn verschillende monumentale sculpturale ingrepen, veelal beton en gietsteen. Deze maken door het enorme formaat direct indruk. De kleinere sculpturen zie je pas in tweede instantie. Maar de subtiele tekeningen op de muren, en alle details op al die sculpturen, die tonen zich nog later. En juist die gelaagdheid maakt dit zo’n buitengewoon boeiende presentatie. Er is veel te zien, te veel om alles in één keer te zien. Sommige werken refereren naar elkaar, zoals de grote monumentale wand met mallen. Want de mallen en platen beton, zijn ook op andere plekken in tentoonstelling te zien. Dus je zult de tentoonstelling eigenlijk twee keer moeten bekijken hebben om alles te herkennen en te plaatsen.

De hele tentoonstelling draait om het denken van de kunstenaar, over de vraag hoe de ruimte kunt bespelen? Iedere handeling heeft gevolgen op het volgende, en iedere poging zet andere dingen in beweging. Soms dus ook op plekken waar je het niet direct verwacht. Het maakt dit echt zo’n tentoonstelling die je eigenlijk gewoon in het echt moet ervaren. Ik weet het, het is een cliché, maar heel soms is het echt zo.

Hier volgt dus dat beeldverslag, dat eigenlijk nauwelijks recht doet aan de tentoonstelling als geheel.

Deze tentoonstelling is nog tot en met 12 juni te bezoeken bij Drawing Centre Diepenheim, te Diepenheim.