Ik stond eigenlijk bij een andere galerie me te vergapen aan mooi werk. Toch moest ik ook maar eens gaan kijken naar de tentoonstelling van Sanne Rous (1984). Dat werd me gezegd althans door een voorbijganger. Waarom het niet op mijn lijstje stond weet ik niet zo goed. Haar presentatie op de Rijksakademie lijkt alweer een eeuwigheid geleden en in de tussentijd kan ik me niet herinneren haar werk gezien te hebben. Misschien dat ik het bewust gemist had, misschien ook niet. Mij staat vooral blij dat het kleinere olieverfschilderijen waren met een gedempt kleurenpalet. Niets sensationeels in de goede zin van het woord. Geen scheepsladingen verf of effect bejag maar heel integere overpeinzingen in penseelstreken. Niet zoekend, maar eerder dwalend en afwachtend. Kijkend wat er gebeurt en wat de volgende stap is in het schilderij. Zoals je sommige boeken ook leest om zodra je het uit hebt je af te vragen wat je nou eigenlijk precies gelezen hebt. Dat levert wisselende resultaten en de ene keer is het interessanter om de zoektocht te volgen dan de andere.
Het advies ter harte genomen dus toch gaan kijken naar het nieuwe werk van Rous. Sommige werken zijn wat groter verder lijkt de zoektocht het zelfde. Ieder werk is een wereld op zich en onderlinge samenhang is er ogenschijnlijk niet. Maar het is juist dat mijmerende schilderen dat het werk fijn maakt. Kijken wat er gebeurt, verhalen die zowel alles als niets zijn.
Sterke tekst, en vooral ook sterke werkjes achter glas; toppie 😉