Tegenboschvanvreden; Cristina Lucas – Subjects in mirror are closer than they appear

Hoewel ik doorgaans probeer iets te schrijven over lopende tentoonstellingen lukt dat lang niet altijd. De laatste maanden lukt het me niet vaak dat daadwerkelijk tijdig te doen. Soms ook […]

Hoewel ik doorgaans probeer iets te schrijven over lopende tentoonstellingen lukt dat lang niet altijd. De laatste maanden lukt het me niet vaak dat daadwerkelijk tijdig te doen. Soms ook omdat ik op het laatste moment pas de tentoonstelling zag, maar vaker omdat ik nauwelijks aan schrijven hier ben toegekomen. Sommige van die tentoonstellingen blijven echter in het hoofd hangen. Een goede expositie doet dat, die wurmt zich in het hoofd en wordt iets anders dan slechts een opeenhoping van werk.

In dit geval gaat het om de presentatie van Cristina Lucas (1973) enige tijd geleden bij Tegenboschvanvreden. Waar het bij sommige tentoonstellingen indruk weten te maken door het geheel is het hier vooral het werk waar de tentoonstelling om draait; de video aan het einde van de ruimte. De poollandschappen trekken aan je voorbij, steeds weer blijkt daarin een tekst te verschijnen. Het meest intens is de walvis waar woorden ingekrast zijn. Natuurlijk is het achteraf met de computer gedaan, maar het is allemaal zo goed gedaan dat de teksten in combinatie met de montage en de samengestelde tekst (zie foto) waar de woorden worden uitgelicht kunnen niet anders dan ons bewust maken van de precaire balans die de mensheid verstoord heeft op deze planeet. De video grijpt je bij je lurven en maakt je bewust van de impact die wij hebben op deze kleine blauwe bal.

De eveneens getoonde schilderijen zijn van een iets andere orde, maar tonen eveneens de fragiliteit van het menselijk bestaan. Ze zijn gemaakt namelijk uit de 26 ingredienten van dat bestaan. De juiste combinatie van al die chemische elementen maakt ons tot mens, is die balans ergens verkeerd wordt het iets heel anders. In dit geval schilderijen.

Maar toch, hetgeen waarom ik ruim een maand naar datum nog steeds moest denken aan deze tentoonstelling, is die film. Het is te hopen dat deze in de toekomst nog eens te zien is, want in verband met de Corona maatregelen kan ik me ook voorstellen dat er meer mensen zijn die dit gemist hebben.

(klik op de afbeeldingen voor grotere versies, met name voor de tekst niet onnodig).

Deze tentoonstelling was tot 31 oktober te zien bij Tegenboschvanvreden te Amsterdam.