Het werk van Omar Koubaa (1979) kwam hier al wel eens eerder voorbij. Hij is duidelijk zo’n schilder waarvan je niet snel een tweede zult vinden. Er zijn dan wel meer schilders die abstract schilderen, maar toch, de kleuren en toetsen zoals Koubaa ze met acrylverf maakt zijn van zo’n andere gevoeligheid.
Wat mij zo fascineert aan zijn werk is de eentonigheid en toch ook weer de rijkdom van zijn werk. De parameters binnen zijn werk zijn super constant. het zijn allemaal psychedelische kleurfeesten waar vaak blauwe of oceaangroene tinten overheersen. Maar binnen die nauwe parameters weet Koubaa eigenlijk stuk voor stuk het optimale er uit te halen. Ieder werk toont een zelfde wereld, die toch steeds zo anders is van plaats.
Koubaa heeft geen voorbeelden nodig, geen voorstellen, zelfs geen concepten, gewoon kei goed schilderen en hopen dat alle penseelstreken als puzzelstukjes op hun plek vallen. Of net zolang doorwerken tot dat gebeurt. Dat moment, waarop toeval en controle tot iets moois uitgroeien. En dan natuurlijk ook op tijd stoppen.
Jammer ja, te laat
Helaas, kan niet altijd op tijd zijn ;).