The Lost Relay; (1) – Joncquil, Maarten Peerdeman, Kay Freimund

Vandaag de eerste tentoonstelling (te Argument in Tilburg) ten tijde van Incubate maar organisatie door Lost Painters, wij dus. Nu hadden Erik en beide nog nooit zelf een tentoonstelling georganiseerd dus voor ons was het spannend. Voor de kunstenaars ook want die moesten dus in een 4 uur tijd met elkaar er uit komen hoe ze met elkaar de ruimte in gaan delen. Vandaag zijn we begonnen met Joncquil (die morgen er ook weer bij zal zijn), Maarten Peerdeman en Kay Freimund.

Alle kunstenaars die de komende week voorbij komen zijn gevraagd op grond van mentaliteit in het werk en de mogelijke combinaties met andere kunstenaars. Iedere dag heeft een groep die naar ons idee raakvlakken heeft in hun mentaliteit en verschillen. De groep van vandaag bleek al snel er uit te zijn waar die overeenkomsten lagen; de omgang met de iconografie of het cliché.

De ruimte zoals we hem vanochtend aantroffen, een tafel en wat stoelen en prachtig licht

Alle drie de heren waren keurig op tijd, namen een kopje koffie, pakten de werken uit en al snel stonden er tegen alle wanden van de ruimte schilderwerken

Joncquil en Peerdeman pakken uit

De werken werden besproken, waar gaat het voor de maker om, en vervolgens werden er al snel dingen opgehangen. Dat was in een enkel geval vrij letterlijk op wat er te zien was, zoals hieronder omdat het alledrie om kronen ging.

Al snel werd er het een en ander opgehangen

Maar soms ook veel meer op een gevoel.

Peerdeman, Joncquil, Freimund, Joncquil

Nog wat ophangen...

Of simpelweg omdat het nu leek alsof de aap kon kiezen op welke stoel hij ging zitten, de rechter of de linker, het werk van Peerdeman of dat van Joncquil.

Kay Freimund poseert voor de werken van Peerdeman, Freimund en Joncquil

Aanvankelijk allemaal heel luchtige gesprekken, totdat we rustig gaan zitten en er echt gesproken wordt over kunst, popcultuur en vooral, originaliteit van beeld. Wat is het cliché of wanneer wordt het een icoon.

En de gesprekken nadat alles hing. (Freimund, Joncquil en Peerdeman)

Joncquil

Kay Freimund en Joncquil

Kay Freimund

(erg lastig te fotograferen maar ontzettend goed werk van Joncquil)

Joncquil

(Peerdenab had ook werk dat bijna niet te fotograferen was)

Maarten Peerdeman

Ten tijde van het eten werden er opvallend genoeg de meeste dingen besproken. In een half uur kwam er veel boven tafel. Vragen als originaliteit werden verder besproken. Met zijn vieren waren we het al snel eens dat originaliteit bijna niet bestaat en dat het anexeren van beelden, of simpelweg je er niet druk om maken, geen enkel probleem is. Alles lijkt al wel een keer te zijn gedaan. Als men iets doet wordt het al heel snel in een hoekje gestopt van een kunstenaar die we al kennen, het is erg moeilijk om dat voor te zijn. Joncquil zelf noemde in zijn geval dat hij doodgegooid was met aanvankelijk Richter. Peerdeman gaf toe net voor zijn eindexamen het werk van Folkert de Jong ontdekt te hebben en daarin zijn idool te herkennen en dat in zijn werk te stoppen. Natuurlijk vind men uiteindelijk juist daardoor ook de verschillen. Maar het kan ook ontzettend benauwend werken. Voorbeelden waren ook al snel gevonden bij het recente eindexamen in Den Haag maar ook bijvoorbeeld Gijs van Lith. Was het nu echt Gijs van Lith zijn probleem of dat van iemand anders? Wij dachten het laatste.

Bij met name Freimund maar ook bij Peerdeman was ook duidelijk dat het niet zo veel uitmaakt waar het beeld zijn oorsprong in vind. Voor Kay Freimund is dat duidelijk te zien aan zijn Star Wars of Planet of the Apes. Peerdeman vind meer in de populaire media zijn engagement en aanleiding. Joncquil stelt steeds dezelfde beelden te gebruiken zodat deze als personages gaan optreden en vervolgens bijna een storyboard kunnen gaan vormen.

Ten tijde van de discussie werd met dank aan Hans (van Argument zelf) ook weer de originaliteit besproken. Is het als kunstenaar anno nu nog wel mogelijk om origineel te zijn. Dat daar geen sluitende visie uitkwam moge duidelijk wezen. Joncquil gaf aan zelf niet meer veel te kijken naar anderen, alles wat hij al ooit gezien heeft is al zo veel, en het is vaak een rede om iets niet te doen dan wel te doen als je het al kent.

Persoonlijk denk ik juist het tegenovergestelde, maar dat komt op hetzelfde neer, we kennen al te veel, of veel te weinig om nog los te komen van wat er al is. En beide posities daarin zijn onhoudbaar.

Deze dag was vooral een rustige opstarter qua het opzetten van de tentoonstelling zelf maar al wel direct een essentiële vraag geeft. Hoe autonoom is een kunstenaar en moet de kunstenaar zich daar eigenlijk wel echt druk om maken? Dat is een vraag die we mee willen nemen naar morgen.

Joncquil aan het woord

En toen was het tijd voor de eerste paar om weer de spullen in te pakken en naar huis te gaan.

Kay ruimt op...

... en Maarten ruimt op.

Morgen is Joncquil er wederom, en verder Diego Sindbert, Michaël Bouchez en Ties van de Ven, tot morgen!