Logman; Julius Stibbe & Ronald Zuurmond – Kortsluiting

Er is een categorie schilders die binnen een enkel schilderij, duizenden andere schilderijen steken. Ze creëren momenten waarin de verf zichzelf overstijgt. Een klodder verf kan ineens een totale wereld […]

Er is een categorie schilders die binnen een enkel schilderij, duizenden andere schilderijen steken. Ze creëren momenten waarin de verf zichzelf overstijgt. Een klodder verf kan ineens een totale wereld vertegenwoordigen. De veeg ernaast kan een totaal andere suggestie opwerpen. En zo ontstaat langzaam een moment van veel mooie momenten tezamen. Beslissingen volgen elkaar op totdat het doek voltooid is. Het draait om de relaties van textuur, kleur en penseelstreek, het spel dat zich daarin ontvouwt.

Het werk van zowel Ronald Zuurmond (1964) als dat van Julius Stibbe (1995) is vol van dit spel. Toch zijn de verschillen minstens zo groot als de overeenkomsten. Het werk van Zuurmond is vergeleken met dat van Stibbe meer weerbarstig en venijnig. Zuurmond heeft zitten ploeteren in de verf, terwijl Stibbe het met ogenschijnlijke vanzelfsprekendheid op het doek zette. Daar waar de ene met een paletmes vormen aanbracht nam de ander een fijne brede kwast ter hand. Waar de eerste een redelijk beperkt palet kiest per doek lijkt de andere juist alle kleuren van de regenboog in ieder doek te steken.

Dat de werken zich dus verhouden tot dezelfde kwesties, maar daar op een andere manier mee omgaan maakt het een tentoonstelling die wel eens heel nadelig had kunnen uitpakken. Het had gekund dat het werk te veel op dat van elkaar zou lijken, dat de verschillen te minimaal zouden zijn, of erger nog, dat ze met elkaar zouden vloeken. 

Maar gelukkig, het is een tentoonstelling die heel mooi uitpakt. Ik kan me indenken dat er veel plezier aan beleefd is aan het inrichten van de tentoonstelling. Het opzoeken van de verschillen, en waar ze elkaars praktijk aanraken. Het resulteert in een fijne kleurrijke tentoonstelling waar alles mooi uit de verf komt. 

Helaas is galeriehouder Henk Logman 10 maart onverwachts naar de andere zijde van het leven gegaan. De afgelopen 2 jaar werkte hij met hart en ziel aan de galerie. In relatief korte tijd wist hij dingen in beweging te zetten en was trots op iedere stap vooruitgang die hij maakte. In de jaren ervoor nam hij al regelmatig kunstenaars mee op sleeptouw om hun werk onder de aandacht te brengen bij verschillende partijen. Met wisselend succes, maar succes was er zeker. Voor mijzelf was hij de afgelopen 10 jaar met enige regelmaat een klankbord om snode plannen uit te werken. Dat Henk zelf een galerie zou beginnen was dus ook slechts een kwestie van tijd, in zekere zin was hij het al. De laatste keer dat ik hem sprak ging het over bovenstaande tentoonstelling, waar hij erg naar uitkeek en vond dat ik er maar een mooi stukje over moest schrijven…

Deze tentoonstelling is de komende weken nog te bezoeken op vrijdag en zaterdagen. Reserveer een tijdslot via de website van Logman Gallery.