Heel veel is er niet nodig voor een indrukwekkend schilderij. Eenvoudige stillevens en portretten, meestal niet veel groter dan een A4, geschilderd met gouache op papier. Ondanks dat ze zijn ingelijst, blijft het matte effect van de verf door het museumglas heen schemeren. De schilderijen van Felix De Clercq (1997) zijn flink doorwerkt. Er is in de werken zelf geen sprake van transparantie of doorschijnend papier; de plakkaatverf dekt alles toe. Alleen de voorheen afgeplakte randen onthullen dat de ondergrond papier is, je zou anders kunnen denken dat het werken op doek zijn.
De voorstellingen doen op het eerste gezicht klassiek en tijdloos aan, de romantiek en nostalgie zijn niet ver te zoeken. Zoals een interieur met een houten stoof of portretten van mensen op een bank. Details onthullen dat het recente werken zijn. Je voelt het aan de kleding en de stijl van de geportretteerde, of aan de laptop die op het tafeltje ligt. Dat de werken aandoen als schilderijen uit vervlogen tijden is geen toeval, de stilistische verwantschap met moderne en oude meesters ligt er vuistdik bovenop.
In het kader van de BRAFA-beurs (25 januari t/m 1 februari 2026) bezocht ik verschillende deelnemende galeries en handelaren die daar aan meedoen, waaronder Gallery Sofie Van de Velde. Deze beurs heeft een focus op oudere kunst, en ik kan me voorstellen dat werk zoals dat van De Clercq het daar prima doet: een zweem van nostalgie en oude meesters zonder dat het hedendaagse aspect prevaleert of confronteert. De Clercq is een zeer kundig schilder, en om dat te tonen heb je voldoende aan handzame werken.
Laat een reactie achter;