De kunstacademie van Arnhem heeft sinds 2018 de afstudeerrichting BEAR (Base for Experiment, Art and Research). Het was een inhoudelijke aanpassing van het traditionele onderwijsmodel. Hier werken studenten van verschillende jaargangen samen, onder het toeziend oog van elkaar en een tutor. Dat leverde vanaf het begin direct prikkelende, ambitieuze en eigenzinnige eindexamenexposities op. Helaas lijkt die eigenzinnigheid wat af te nemen, en maakt het geheel dit jaar een wat brave indruk. Een aantal presentaties komen vrij generiek over en houden zich in. Het is niet een kwestie van schaal, want er zijn genoeg grote presentaties die een indrukwekkend formaat hebben. Het ontbreekt aan net die ene extra stap. De durf om nét iets radicaler te zijn. Die ene zet waardoor het werk scherp en eigenzinnig wordt.
Vorig jaar ontbrak ook al precies datgene wat de eerste lichtingen van BEAR zo bijzonder maakte, en dit jaar opnieuw. (Zie bijvoorbeeld de lichting van 2020 of 2022.) Ja, het mag er zijn, maar in een aantal gevallen had er net wat extra energie in mogen zitten. Kunstenaars die hun kop boven het maaiveld durven uitsteken. Er zijn natuurlijk ook presentaties waarin die energie wél volop aanwezig is. Maar het zijn er beduidend minder dan voorheen, en dat is een gemiste kans.
Zoals wel vaker bij de academie van Arnhem zijn er ook buiten de autonome studie interessante kunstenaars te vinden. In dit geval de docentenopleiding ook de studie Design Art Technology.
Hier volgt een beeldverslag van wat er zoal, om uiteenlopende redenen, opviel. Zoals altijd kun je op de foto’s klikken voor een grotere weergave.
Laat een reactie achter;