De Ketelfactory; Femmy Otten

Geen idee meer waar ik het gehoord heb, of gelezen, maar er is ergens een gezegde dat je voor de ultieme wijsheid tien jaar mediterend naakt in een donkere grot moet gaan zitten, of kinderen krijgen. Het is een interessante gedachte, in hoeverre empathie en verantwoordelijkheid samenvalt met wijsheid. Het perspectief overstijgt het individuele en reikt verder dan het ego.

Femmy Otten (1981) heeft gezegd dat haar artistieke praktijk nu pas is begonnen sinds haar kind geboren werd. Uiteraard heeft het krijgen van een kind nogal wat implicaties, maar vaak hoor je er niet zo veel van bij vrouwelijke kunstenaars. De gevolgen van het moederzijn voor kunstenaars wordt zelden zo nadrukkelijk benoemd. Wat Otten eigenlijk stelde is dat haar werk van de 10 jaar ervoor, eigenlijk teniet wordt gedaan door het werk dat afgelopen jaar ontstaan is. Het krijgen van haar kind heeft blijkbaar zo’n impact op haar werken en haar denken over haar werk gehad.

Femmy Otten overzicht

Misschien staan we er te weinig bij stil, door de jaren heen verandert je denken, door externe en interne omstandigheden. Je wordt ouder en wijzer. Er zijn aantoonbare cognitieve veranderingen. Je bent het meest inventief aan het begin van je kunstenaarschap en niet voor niets wordt wel eens gezegd dat je je beste werk maakt tussen je 20e en 35e. Het is ook niet gek dat kunstenaars op latere leeftijd vaak kijken hoe hun werk valt binnen de canon. Denk bijvoorbeeld aan Picasso die aan het eind van zijn leven aan de haal gaat met onder andere Manet.

Zo is deze tentoonstelling van Femmy ook slechts een moment in een groter oeuvre dat zich door de tijd heen ontwikkeld. Het wordt niet per se beter of slechter, maar vanuit een andere positie die ook het begrip van de toeschouwer vraagt. De empathie waar ik het eerder over had dus…