Van Oskar Kokoschka (1886-1980) ken ik uit het Boijmans vooral de Mandrill. De aap die daar vaak in de buurt hangt van Kees van Dongen, Max Beckman en het dubbelportret ook van de hand van Kokoschka. Maar vooral de Mandrill blijft boeien. Het is niet gewoon een aap, het is een menselijk wezen geworden in zijn beladenheid.
Afijn, Oskar Kokoschka was samen met Egon Schiele het Oosterijkse aandeel in de expressionistische beweging die zo rond 1910 momentum opbouwde. Natuurlijk waren ze niet de eerste die de innerlijke bewegelijkheid van hun onderwerp wilde weergeven. Die eigenschappen worden ook aan El Greco en Van Gogh toegeschreven maar toch kreeg deze stijl net voor de eerste wereldoorlog pas impact. Het feit dat kunstenaars zich wisten te organiseren in bewegingen zoals Die Brucke zal daar zeker een rol in gespeeld hebben. Schande werd er van gesproken dat er zo grof geschilderd werd.
Inmiddels moet gezegd worden dat het opvallend is hoe snel deze expressionisten eigenlijk door hun tijd werden ingehaald. Nog tijdens het leven van Kokoschka werd schilderkunst enige malen doodverklaard en weer opgegraven. Na de Cobra was het expressionisme al snel afgeschreven en het is dan ook opvallend te noemen dat kunstenaars uit die periode nog zo lang in het verlengde van een dan al afgeschreven beweging verder zijn blijven werken. Dat is ook iets wat duidelijk wordt als je het oeuvre van Kokoscka chronologisch beschouwd. De tentoonstelling in het Boijmans is thematisch van opzet wat in principe prima kan. Maar pas als je de jaartallen er bij zet valt op hoe snel de werken in zekere zin “gedateerd” zijn. Schilderen kon echt niet meer in de jaren ’70 en zeker niet op de wijze zoals deze Oostenrijker dat deed.
Kokoschka was iemand die duidelijk wist wat hij wilde en kon daarin accelereren. Zijn stijlen wisselen van handschrift maar verder blijft het aan inzichten opvallend egaal. Eenmaal de constatering dat de schilder de psyche van zijn geportreteerde probeert vast te leggen op een zo krachtige wijze. Je ziet ook duidelijk in het werk dat hij daar mee worstelt en een inhoudelijkheid en poezie probeert te koppelen aan het werk. Wat eigenlijk nergens echt geslaagd wil lukken wat wel weer oprecht geschilder oplevert. Je ziet hem worstelen.
Kokoschka was duidelijk op de juiste plaats op het juiste moment en heeft zijn plaats in de canon zeer zeker verdient. Een mooi overzicht in het Boijmans is dan ook gepast en het bezoeken waard.
De tentoonstelling is nog tot en met 19 januari te bezoeken in het Boijmans te Rotterdam.
Tsja alleen het laatste schilderij vond ik interessant…
Ik vond het enorm jammer dat er was gekozen voor een tentoonstelling in die grote zaal… het zijn typisch huiskamer schilderijen, met een huiskamer formaat… die intimiteit ging in die grote ruimte m.i. helemaal verloren. Dat zie je goed op jouw overzichtsfoto…
@Roland, dat was inderdaad niet echt nodig maar dat werd wel opgelost door duidelijke ‘ruimtes’ te maken die wat meer in verhouding waren.