Sommige classics wordt je op gewezen door anderen. En in dit geval was het er een die ik zelf ook helemaal vergeten was. Als dat geen reden is om die hier juist wel te posten.
Het betreft hier dus Agnes Martin waar ik door iemand anders op gewezen werd, op inhoudelijk vlak vanwege de overeenkomsten met mijn werk. Tot zo ver mijn eigen werk. Agnes Martin (1912-2004) is als kunstenares vaak in het hoekje van het minimalisme geschaard, zij zag zichzelf echter als abstract expressionist. Waar de minimalisten iedere persoonlijkheid uit probeerden te wissen ging het juist bij Agnes Martin daar over. Zelfs ging ze nog verder, het zit bij haar niet in een intellectueel conceptueel geneuzel, nee bij haar gaat het over spiritualiteit en specifiek over Taoïsme. Nu niet dat we daar helemaal wild van worden. Daar kun je nu misschien ook echt niet meer mee aan komen. Toch levert juist dat misbegrip van de critici op haar en andersom, spannende ideeën op en in elk geval heel erg interessant beeld. Het feit dat ze een dag de tijd nam om een zo recht mogelijke lijn te trekken van 15 cm, dat is ook nog eens prachtig. Ze moest dan ook wel een beetje gestoord zijn, dat ze nooit een krant las en geen persoonlijke bezittingen had past er dan ook helemaal bij. “Ik schilder kalmte”, zei ze in 1997 in een interview.”Als je stopt met nadenken en uitrust, stroomt er een beetje geluk in je hoofd.” Hoeveel mooier dan dat kan het worden? Moeten we nog meer zeggen over haar? Neuh, dat dacht ik ook niet. Eigenlijk gewoon in het echt bekijken dus.
En omdat het te vinden was, een vroeg werk van haar om af te sluiten.