Djordje Ozbolt

Het is weer een poosje terug dat we hier kunst hadden om te lachen. Dat bedoel ik positief, kunst kan soms ook gewoon grappig zijn zonder sarcasme of ironie. Vaak resulteert grappig werk echter in flauw werk. En daar houden we hier dan weer niet zo van. Hebben we eigenlijk al eens eerder grappig werk gehad? Geen idee, nu dan in elk geval wel.

Djordje Ozbolt (1967) is van Servische afkomst maar inmiddels geneutraliseerd (ja zo heet dat blijkbaar) naar Engels staatsburgerschap. Momenteel toont hij 8 werken in de 303 gallery (NY). Dat is niet echt een hoog aantal, zeker niet gezien het formaat van de werken tegenover het formaat van de ruimte. Zou dat een strategische zet zijn van de galeriehouder of willen ze van Ozbolt af?

In elk geval. Het werk zit vol met humor, maar dus niet op een flauwe manier. Wat maakt zijn werk dan wel goed, nu, eigenlijk zegt het persbericht het heel mooi, maar het komt neer op de onderlagen en verwijzingen.

Djordje Ozbolt’s latest grouping of paintings, with their distinctly surrealist styles and mythological referents, seem to reinvigorate the spirit of the painter as supernatural channeler of history. His imagined scenes acknowledge the peculiar arrangement of the modern world, as absurdist intervention overlaps with humanist tendencies and primeval emotion. In “Offering,” 2010, a seraphic village woman in traditional garb makes a sacrifice of a bird with talons made of flowers and a rosary made of Vienna sausages. These talismans seem to imply a sort of confused desperation, as if this woman is caught trying to cover all bases so completely that her offerings become foolishly incongruous. As an illustration of the futility of the search for unimpeded communication (with each other, with nature, or with the spirit world), Ozbolt implies that perhaps the impositions of the modern age are not entirely to blame for the seemingly delirious nature of society.

Prima. Weer eens wat fris op het blog.