Museum de Fundatie; Rob Scholte – Reproductie Verplicht

Als er één ding is wat bij dit overzicht aan schilderijen zichtbaar wordt, dan is het wel dat Rob Scholte (1958) ontzettend consistent is in zijn inconsistentie.  Er is veel […]

Als er één ding is wat bij dit overzicht aan schilderijen zichtbaar wordt, dan is het wel dat Rob Scholte (1958) ontzettend consistent is in zijn inconsistentie. 

Er is veel te zien. Honderden doeken zijn min of meer chronologisch verdeeld door het museum heen. Bij veel kunstenaars zou zo’n enorme hoeveelheid snel veel van het zelfde kunnen worden, dat is hier absoluut niet het geval. Ondanks dat al die doeken acrylverf op doek zijn, houden de overeenkomsten wat dat betreft verder snel op. Ja, er zijn opvallend veel doeken die vierkant zijn. Maar om dat dan een rode draad te noemen gaat wat ver.

De schilderstijlen zijn zeer uiteenlopend. Sommige doeken zijn ronduit abstract, anderen fotorealistisch en weer andere doeken karikaturaal. Zo makkelijk als hij wisselt van handschrift, wisselt hij ook van onderwerp. Van speelgoed typemachines tot lugubere kinderkopjes op sterk water, naar een sculptuur van een VHS-videocassete tot een reeks insecten die tezamen het woord HELP vormen. Een visuele rode draad is ver te zoeken. Nergens zul je Scholte betrappen op een zwierige penseelstreek.

Maar, er is altijd ergens wel iets te lachen. Hoewel ieder werk bloedserieus gemaakt is, is er altijd wel een paradoxale vondst.

Het eerder genoemde werk met de typemachine heet ‘Analfabeet’, iemand die niet kan lezen en schrijven. De tekst in de machine laat in verschillende lettertypes de zien: “The Quick Brown Fox Jumps Over The Lazy Dog”  Een zin die typografen herkennen omdat alle letters van het alfabet er in zitten. Zo kun je in 1 oogopslag het lettertype zien. Tenslotte is het merk van de machine Burroughs, duidelijk een verwijzing naar de schrijver Burroughs die bekend werd van zijn cut-and-paste technieken waarmee hij de mogelijkheden van het schrijverschap enorm vergrootte. Zo is het werk niet alleen maar een schilderij van een stuk speelgoed, maar een ironisch spel van verschillende associaties. En dat geldt eigenlijk voor alle schilderijen die er te zien zijn.

Sommige visuele grappen zijn wat eenduidiger, zoals de Mondriaan-schilderijen met gebogen en gekromde lijnen. Maar zoals zijn Olympia, Utopia en Nostalgia schilderijen, die hier naast elkaar te zien zijn, ontvouwen een gelaagdheid aan inhoudelijke problematieken zoals het idee van oorspronkelijkheid en de democratisering (of het gebrek ervan) van het beeld. Het is de omgang van Scholte met het beeld, die het werk boeiend maakt. Niet de manier van schilderen. 

Sommige werken staan op zichzelf, soms is er sprake van enige samenhang tussen een aantal werken en een aantal keer is er een reeks werken. In dat laatste geval maakt de reeks het dan ook sterker dan als het slechts een enkel werk zou zijn. Er zullen vast een aantal werken uit het oeuvre ontbreken, maar de hoeveelheid is overweldigend. Zaal na zaal wordt je verrast met weer totaal ander werk. En zul je, meer dan eens, even grinniken. 

Al met al een zeer omvattend overzicht van de schilderijen van Scholte. Enkele werken daargelaten zijn de afgelopen jaren nauwelijks zichtbaar geweest in museale context. Het is wat dat betreft mooi om al die werken hier zo te zien en een breder inzicht te krijgen in één van de toonaangevende kunstenaars van de jaren ’80 en ’90 in Nederland. 

Hier dan ook een uitgebreid beeldverslag van wat er zoal te zien is. Reproductie is immers verplicht.