Micha Patiniott

De solo in Schiedam is net afgelopen en wij hebben die gemist. Dus dan maar zo even aandacht aan dit werk. Was namelijk niet alleen via Trendbeheer al te zien, maar ook via We Like Art. Wij doen hier lekker mee want is gewoon super goed schilderwerk en ook heel iets anders dan wat we normaal voorbij zien komen. En, het is nog eens van Nederlandse bodem ook. Het persbericht van het museum is gewoon zo goed dat we dat hier copy pasten. Vooral omdat het het werk van Micha ook in een breder kunsthistorisch perspectief zet. (en ach, het is toch zondag, dus alle tijd om te lezen.)

Het Stedelijk Museum Schiedam presenteert van 27 juni tot en met 3 oktober 2010 de eerste solotentoonstelling in een museum van Micha Patiniott. De tentoonstelling laat een overzicht van ruim vijftig werken zien uit de laatste vier jaar, vanaf zijn residency aan de Rijksakademie in Amsterdam. De werken bevinden zich grotendeels in particuliere- en bedrijfscollecties. Het werk van Micha Patiniott (1972) is gebaseerd op zijn speelse en associatieve manier van kijken naar dagelijkse gebeurtenissen. Triviale situaties lopen bij hem gemakkelijk uit de hand en leiden tot poëtische, bizarre of grappige beelden. Vanuit persoonlijke beleving en eigen verbeelding doen voorwerpen, lichaamsdelen, mensen en dieren iets wat in het echt niet voorkomt.
Patiniott kantelt het beeld door datgene toe te voegen wat slechts een seconde een associatie bij het onderwerp is. Door eenvoudige manipulaties krijgen de onderwerpen een lading die ze tot iets anders maakt; ze suggereren meerdere betekenissen, of zelfs een manier om tegen de werkelijkheid aan te kijken. De schilderijen van Patiniott zijn geen uitgewerkte verhalen: ze bevestigen geen beelden, ze creëren samen met de toeschouwer beelden.

Het werk van Micha Patiniott heeft raakpunten met karikaturen, maar wil daar toch niet volledig in passen. Omdat hij voortdurend de werkelijkheid kantelt en uitrekt, komt hij tot een absurditeit die hem ook doet raken aan de literaire wereld van schrijvers als Samuel Beckett en Eugène Ionesco. In dit verband is het goed te wijzen op de serie werken die Micha Patiniott in 2008 tijdens zijn artist)in) residence in Provincetown (VS) maakte. Daarbij staan het boek en het schrijven centraal. Geen van die werken laat echter gedrukte of geschreven woorden zien. Als ze al in beeld verschijnen, dan staan ze op de pols en de hand van iemand die aan het schrijven is.
Een ander typerend kenmerk van Patiniott’s oeuvre is het ontbreken van de context van de geschilderde figuren of objecten. De achtergronden zijn altijd monochroom. Er zit wel levendigheid in de manier waarop ze geschilderd zijn, maar ze geven geen enkele indicatie van plaats en tijd. Dat maakt het fantaseren en interpreteren wellicht tot een spannender bezigheid, het sluit ook aan op de traditie van het ‘Theater van het Absurdisme’: schrijvers als Samuel Beckett situeren hun stukken in een neutrale omgeving of, beter gezegd, in een gebrek aan omgeving.
Het is niet eenvoudig het werk van Micha Patiniott te duiden. Het flirt met tradities, maar laat zich er niet in vangen. Datzelfde probleem speelt bij een poging het binnen een hedendaagse, internationale context te plaatsen.

Lang heeft het Modernisme werk zoals hij dat maakt naar het tweede plan verwezen. Het dogma was zo sterk dat iedere vorm van ‘verhalende’ of expliciet verbeeldende aanpak anachronistisch en ‘verdacht’ was. Ook was humor een extra bezwarende factor. Die maakte de acceptatie en de appreciatie nog moeilijker. Humor werd en wordt door velen in verband gebracht met ‘low art’ en entertainment. Pas de laatste tien jaar zien we steeds meer kunstenaars die er voor kiezen een eigen wereld te scheppen, waarin gerefereerd wordt aan literaire bronnen, de fantasie, sprookjes en de folklore.
Het figuratieve, verhalende, fantastische schilderij is volledig terug, in al zijn vormen en varianten.
Het werk van Micha Patiniott staat in het hart van deze ontwikkeling. Het lijkt te proeven van verschillende genres, het lijkt te flirten met het verleden en het lijkt zich te schurken aan dat van diverse tijdgenoten, maar uiteindelijk is het zo eigen en zo persoonlijk, dat het al die invloeden toch weer achter zich laat. Het voelt zich het beste thuis bij zijn absurde zelf.

Hier wat werk. De volgende tentoonstelling proberen we wel te bezoeken.