![Ik weet niet eens meer hoe ik dit werk vond, ik was eigenlijk van site naar site aan het klikken in een zoektocht naar iets nieuws. Toen kwam ik ergens […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/2011/03/known-and-unknown-knowns-and-unknowns.jpg?resize=600%2C250 "Matthew Deleget")
Ik weet niet eens meer hoe ik dit werk vond, ik was eigenlijk van site naar site aan het klikken in een zoektocht naar iets nieuws. Toen kwam ik ergens het werk van Matthew Deleget (1972) tegen. Het viel me direct op, niet alleen door de diversiteit maar vooral door zijn statement die ik persoonlijk als schilder erg treffend vind.
Reductive abstraction is at last shaking off the dead weight of its hundred-year history. It is no longer ruled over by self-imposed limitations or utopian visions of the world, no longer orthodox in form or self-censoring in subject matter. Reductive abstraction can be anything and be about anything. And, through the unlimited reach of technology, it has expanded beyond traditional geographically-defined pockets of activity, dialogue, and innovation. Meaningful work can be made anywhere on the planet. This is my point of departure.
I am deeply committed to this pluralistic approach. In my studio, I merge painting with conceptual, process, and installation strategies. For me, it is important to make work in the most direct, matter-of-fact manner possible — no novelties, gimmicks, or tricks. I am more interested in the idea of painting than the process. Paint is applied as if painting a fence, color is used straight out of the tube. I am decidedly unromantic about this process. It is all a means to an end.
Dan gaat het mij met name om de laatste alinea, het gaat hem om het idee van een schilderij en totaal niet om een proces. Hij maakt geen schilderijen maar onderzoekt het beeld dat daardoor kan verschijnen. Dan is het verder spannend om te zien hoe het monochroom, waar onderhand toch wel zo ongeveer alles mee gedaan was, toch weer interessant gemaakt kan worden. Het zijn allemaal panelen waarop hij vervolgens met een enkel pigment een monochroom maakt. Bij enkele panelen slaat hij deze vervolgens in met een hamer, hierdoor zien we de muur achter het werk. Andere panelen maakt hij met een spuitbus waardoor de omgeving onderdeel wordt van het monochroom. Dat maakt het toch weer net iets anders dan gewoon weer een monochroom.
Al is er wel de vraag, wat kan er dan nog meer?
known and unknown knowns and unknowns
known and unknown knowns and unknowns (detail)
they dont love you like I love you
war monochromes
war monochromes
war monochromes (blood andt reasure)
no mans land
dissuasive fire
monochrome sleeper cells
monochrome sleeper cells (detail)
pink nightmare
overlord american dream
No If’s, No But’s, No Maybe’s
war monochrome sleeper cell
end of empire
Bij de eerste aanblik fronsten mijn wenkbrauwen zich automatisch. Maar na het lezen van je post ben ik toch verder gaan kijken en denken. Matthew raakt hier wel een bijzonder punt.
Als je in plaats van kunst de mens zo benaderd? Een mens die geisoleerd van alles beschouwd word geeft een andere impressie dan de mens als onderdeel van zijn leefomgeving, een interactief wezen.
Kunst in interactie met diens omgeving is iets anders dan een mooi schilderij, maar als kunst zeer geslaagd, het hielp mij zoeven anders naar dingen te kijken.
@Marjolijn, kijk daar doen we het voor! 🙂
Inderdaad, het is interessant om het subject ook eens vanuit een breder kader te benaderen dan alleen het subject op zichzelf. Uiteindelijk zijn wel allemaal afhankelijk van elkaar.
Hi Niek,
Thank you for your interest in my work. I greatly appreciate it.
Warm regards,
Matthew
@Matthew, thank you for your work 😉 . And thanks for your comment.