Galerie Onrust; Han Schuil

En dan sta je daar in een galerie te kijken naar dingen. Dingen die zowel schilderkunstig zijn, als dat niet zijn. Het zijn ook wandobjecten met een ruimtelijk aspect en dat gaat niet goed samen met het illusionistische karakter die de schilderkunstige blik met zich meebrengt. In een paar gevallen had het een schilderij kunnen zijn, het is een dun maar groot vierkant object met daarop verf die door middel van diverse handelingen is opgebracht. Een ander object is meer een flinke kartonnen doos waar iemand een flinke deuk in geslagen heeft. Ook hier zit verf op, maar de balans tussen object en schilderij hangt overduidelijk op de object-zijde.

Ondanks die dans tussen het object en het schilderkunstige is het toch een verhouding ten opzichte van de schilderkunst. Immers, de objecten zijn beschilderd en hangen aan de wand op ooghoogte. Hadden ze op de vloer gelegen, of op een sokkel gestaan waren er hier andere dingen aan de hand geweest.

Doordat de ruimtelijkheid van het werk benadrukt wordt, wordt ook het materiaal in al zijn aspecten benadrukt. Veel schilders negeren die of proberen het te omzeilen. Een schilderij is een ruimtelijk ding, hoe plat het ook is, gemaakt van ruimtelijke materialen. Je kunt dan wel een illusie willen opzetten, uiteindelijk is het gewoon verf.

Het werken op aluminium zou het mogelijk moeten maken om geheel plat, illusionistisch te werken met hele dunne lagen verf. Maar juist hier gaat Han Schuil (1958) benadrukken waar het werk van gemaakt is. Hierdoor ontstaan er details en effecten, die je op een normaal werk nooit zou zien. Omdat je niet kijkt vanuit het ruimtelijke aspect, maar kijkt naar zoals je normaal ook zou kijken naar een schilderij. En dat ga je bij dit werk nu net niet doen. Bij deze werken ga je kijken hoe het object in elkaar zit, hoe bepaalde gedeelte glanzen van de lak, of juist dof zijn van de andere verf.

Het kijken naar dit werk duurt daarmee iets langer dan normaal, want ineens heb je 5 oppervlaktes per werk om naar te kijken.

(De achterkanten heb ik helaas niet gezien, maar ook dat lijkt me bij dit werk een interessant gegeven.)